تشنج در بیماران پیوند عضو: تشخیص و درمان

تشنج دومین عارضه نورولوژیک شایع پس از پیوند عضو است. میزان بروز گزارش شده این عارضه در بیماران پیوندی از 1 تا 20 درصد متغیر می باشد این تشنج ها می توانند فوکال یا ژنرالیزه باشند اما در اغلب موارد یک علامت غیراختصاصی از اختلال عملکرد مغزی هستند. در این مقاله، بر اساس موارد گزارش شده قبلی علل اصلی تشنج در بیماران پیوندی مرور می شود: این تشنج ها می تواند بدلیل عوارض نورولوژیک داروها، اختلالات الکترولیتی، عفونت های سیستم عصبی مرکزی، هیپرتانسیون بدخیم، استروک (ایسکمیک یا هموراژیک) یا بدخیمی های سیستم عصبی مرکزی رخ دهد. عوارض داروهای ضد پس زدن پیوند شایع ترین علت تشنج ( 25 درصد موارد) می باشد و عمدتا در یک ماه اول پس از پیوند بدلیل دوز بالای بارگذاری اولیه داروها رخ می دهد. از میان داروهای ضد پس زدن پیوند، مهار کننده های کلسی نورین ( نظیر سیکلوسپورین و تاکرولیموس) مهم ترین علت بروز تشنج هستند و لذا مانیتورینگ سطح سرمی آنها بویژه در اوایل مصرف توصیه می شود. سایر علل مهم بروز تشنج در اوایل پیوند اختلالات الکترولیتی ( بویژه هیپوناترمی) و حوادث عروقی مغزی هستند اما مواردی نظیر عفونت ها یا بدخیمی های سیستم عصبی مرکزی در اوایل پیوند نادر بوده و معمولا چند ماه یا چند سال پس از پیوند موجب بروز تشنج می شوند. رویکرد درمانی در تشنج بیماران پیوندی تفاوت اندکی با جمعیت عمومی دارد و اصول آن عبارتند از: (1) کنترل تشنج در فاز حاد برای کاهش عوارض نورولوژیک و سیستمیک، ( 2) تشخیص و درمان علت زمینه ای، در صورت امکان، و ( 3) تعیین نیاز به درمان طولانی مدت با داروهای ضا تشنج. در این مقاله، به برخی ملاحظات خاص در بیماران پیوندی اشاره خواهد شد؛ اگر بیمار تشنجات مکرر یا یک حمله تشنجی ناشی از علت زمینه ای درمان ناپذیر داشته باشد، درمان با داروی ضد تشنج آغاز خواهد شد. در اغلب بیماران می توان دارو را پس از 3 ماه، بدون خطر بالای عود، قطع کرد اما در بیمارانی که علت تشنج کماکان درمان ناپذیر باشد درمان طولانی مدت دارویی لازم خواهد بود. در این مقاله، ملاحظات خاص در مورد انتخاب داروی ضد تشتج مناسب در بیماران پیوندی نیاز بحث خواهد شد.