ضوابط قرار ممنوعیت خروج از محل در ایران و انگلستان

در این مقاله نگارندگان با روش تحلیلی – توصیفی ضوابط قرار ممنوعیت خروج از محل در ایرانو انگلستان مورد مطالعه قرارگرفته و روشن شد که این قرار در هر دو نظام حقوقی ایران وانگلستان مطرح شده است و به موجب ماده 247 قانون آیین دادرسی کیفری با توجه به اهمیت ودلایل جرم، دادگاه می تواند قرار عدم خروج متهم از کشور را صادر کند. مدت اعتبار این قرار 6ماه یکبار است، اما اگر دادگاه لازم بداند می تواند هر 6 ماه یکبار آن را تمدید کند. این قرار پس ازابلاغ ظرف 20 روز در دادگاه تجدیدنظر استان قابل اعتراض است. بر اساس این ماده قانونی ومفادسایر قوانین موجود، ممنوع الخروج شدن افراد معمولا پنج دلیل مشخص دارد و تنها 5 گروه ازافراد اجازه خروج از مرزهای کشور را ندارند این پنج گروه عبارتند از: بدهکاران قطعی مالیاتی وبدهکارانی که به موجب صدورحکم قطعی دادگاه یا صدور اجراییه در اجرای ثبت سازمان ثبتاسناد و املاک، بدهی آنها محرز شده، افرادی که در خارج از ایران به خاطر تکدی، ولگردی،سرقت، کلاهبرداری و هرعنوان دیگری دارای سوءشهرت باشند، کسانی که مسافرت آنها به خارجاز کشور به تشخیص مقامات قضایی مخالف مصالح جمهوری اسلامی ایران باشد، کسانی که بهموجب اعلام کتبی مقامات قضایی حق خروج از کشور را ندارند و افرادی که اخذ گذرنامه وخروج از کشور آنها به اراده فرد دیگری (پدر، شوهر و...) محول شده است.در خصوص بدهکارانعادی چ ک، مهریه و تعهدات اسنادی نیز مطابق آیی ننامه اجرای مفاد اسناد رسمی لازم الاجرامصوب 1387، ممنوعیت خروج افراد از طریق اعلام اداره کل اجرا با اداره گذرنامه اعمال می شود.

Keywords:

قرارممنوعیت خروج از کشور , قرار تامین کیفری , قرار ممنوعیت خروج از محل , پلیس