ایجاب و قبول در حقوق ایران، حقوق تطبیقی و کنوانسیون وین

از دیرباز آشکار شده است که تبعیت بیع بین المللی از مقررات حقوق داخلی راه حلی مناسب و راضی کننده نیست، زیرا از یک سو مقررات داخلی، به ویژه مقررات قدیمی، برای بیع بین المللی وضع نشده و از سوی دیگر حقوق ملی حاکم، باید بر طبق قواعد تعارض قوانین تعیین شود و این قواعد به آسانی قابل وصول برای غیر متخصصان و دست اندرکاران تجارت بین المللی و حتی حقوقدانان نیست، چه اصول و قواعد تعارض قوانین بر حسب کشورها متفاوت است و راه حل های آن، حتی در یک کشور معین، چه بسا روشن و قطعی نمی باشد. این تحقیق به روش توصیفی تهیه شده و اطلاعات به صورت کیفی، تجزیه و تحلیل می گردد. حقوق ایران و کنوانسیون در منقضی شدن مدت برای قبولی در تطابق است. تنها تفاوت حقوق ایران با کنوانسیون در خصوص رد مخاطب، بحث لزوم وصول رد به موجب است. در مورد ایجاب متقابل، حقوق ایران تا حدود زیادی با کنوانسیون هماهنگ است. در مجموع ملاحظه میشود که موضع حقوق ایران نزدیک با کنوانسیون است. تفاوتها در این است که تعیین زمانهای در نظر گرفته شده در کنوانسیون )ارسال، وصول( در حقوق ایران وجهی ندارد و اینکه در حقوق ایران، رجوع از ایجاب ملزم و مدت دار، در صورتیکه با تقصیر موجب همراه باشد؛ سبب مسیولیت قهری برای او میشود. در موارد اختلافی که بیان شد، دولت ایران میتواند از حق شرط استفاده نماید.

Keywords:

ایجاب , قبول , بیع بین الملل , کنوانسیون وین , حقوق تطبیقی