نظریه ی عدالت سیاسی در آرای خواجه نصیرالدین طوسی

پژوهش حاضر در پی ارایه ی نظریه عدالت سیاسی در اندیشه ی سیاسی خواجه نصیرالدین طوسی است و این مهم را در قالب روش تحلیل گفتمان بررسی خواهد کرد. خواجه نصیر در ساماندهی این مساله براساس اصول مذهب شیعه - به ویژه عدالت و امامت - پیش رفته و برمبنای عدل الهی در نظام تشریع و قاعده ی لطف، به امام یا رییس اول مدینه مشروعیت داده و او را عامل جاری شدن عدالت سیاسی و اجتماعی محسوب کرده است. بدین ترتیب امام محور اندیشه ی سیاسی و دال مرکزی مفصل بندی گفتمان عدالت سیاسی خواجه نصیر است که با جذب دال های شناور (ارتباط با عقل فعال، پیوند شرع با عقل، پیوند دین و سیاست، فضایل امام، استعداد و استحقاق و ....) از حوزه ی گفتمان گونگی زمانه، با تثبیت معنا در پی هژمونیک نمودن خویش می باشد. طوسی با نگرش شیعی، مدینه ای فاضله ارایه و گفتمانی پایدار و ماندگار در برابر دیگر گفتمان ها (در دوران خود و بعد آن) ایجاد می کند.

Keywords:

نظریه ی عدالت سیاسی , خواجه نصیرالدین طوسی , امام , روش تحلیل گفتمان