بررسی وشناخت محدوده قلمرو گرائی (خلوت، امنیت، ایمنی ) بیماران کاندید جراحی

زمینه و هدف:قلمرو , قسمتی از زمین , آب و هواست که گروهی از موجودات آنرا از آن خود می دانند و در آن تصرف می کنند. قلمرو گرائی, رفتاری است که به واسطه آن مددجو مدعی محیطی می شود که خود را مالک آن می داند و در مقابل تجاوز دیگران از آن دفاع می کند.محدوده قلمرو انسانی در پرستاری کی مسئله عمده وکی نیاز اساسی محسوب می گردد .قلمروگرائی انگیزه ای است برای دستیابی به تنهائی , خلوت, امنیت , استقلال و حفظ هویت. شناخت و توجه به قلمرو بیماران یکی از اصول اخلاق حرفه ای پرستاری است .لذا باهدف تعیین محدوده قلمرو گرائی (خلوت , امنیت , ایمنی) بیماران کاندید جراحی این مطالعه انجام شد.مواد و روش ها:تعداد 100 بیمار از 12 تا 75 ساله به روش تصادفی انتخاب شدند . جامعه پژوهش , بیماران کاندید جراحی بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی خرم آباد بو دند .ابزار گرد آوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات دموگرافکی و چک لیست خواست های بیمار برای حفظ محدوده قلمرو بود که بر اساس کتب مختلف جمع آوری شد .چک لیست شامل , تمایل بیمار به چگونگی وارد شدن تیم در مانی به اتاق وی (در بزنند – سر زده وارد شوند – فرق نمی کند), چگونگی انجام معاینات فیز کیی , طریقه پرستاری (توسط کی پرستار یا به صورت چرخشی ), حضور دیگرا ن در کنار وی هنگام معاینات , بستری شدن در اتاق جداگانه , حضور دانشجویان یا دیگران هنگام انجام اقدام در مانی , انجام کار های درمانی توسط افراد همگن, پو شیده بودن اعضاء بدن ضمن جراحی, بسته بودن درب اتاق عمل ضمن جراحی , دادن آگاهی توسط پرستار اتاق عمل به بیمار (در مورد بیماری , روش جراحی , محیط اتاق عمل, معرفی خود ,رازداری (در مورد بیماری و جراحی ) و نحوه رفتار تیم اتاق عمل با بیمار بود. سوالات بررسی محدوده قلمروگرائی Test – Re Test شده و سپس نتایج حاصله با روش آمار تو صیفی و برنامه کامپیوتری spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بین محدوده قلمرو گرائی بیماران جراحی بر حسب سن , وضعیت تاهل و نوع جراحی ارتباط آماری معنی دار بود. بطور که از 100 نفربیمار تحت مطالعه , افراد کیه خواستار بیشترین محدوده حفظ قلمرو بودند در اکثریت موارد , بیماران دارای خانواده های کم جمعیت % 33/ 3 , بین محدوده سنی 75 – 50 سالگی % 33/ 3, بیمارانی که جراحی در ناحیه ژنیتال , آنال و یا جراحی زنان داشتند % 52 و متاهلین % 79/ 6 بودند . همچنین 70 % بیماران لباس اتاق عمل را نامناسب , 79 % نحوه انتقال از بخش به اتاق عمل را نا مناسب , 81 % اتاق انتظار اتاق عمل را نامناسب, 95 % مدت انتظار اتاق عمل تا شروع جراحی را طولانی می دانستند و 94 % هیچ آموزشی توسط پرستاران دریافت نکرده بودند.. بین محدوده قلمرو گرائی بیماران کاندید جراحی بر حسب جنس , شغل و محل سکونت ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت.بحث و نتیجه گیری:وقتی میزان تحرک افراد در اثر سالمندی و….. کاهش یافته باشد, عکس العمل آنها در هنگام تهاجم به محدوده قلمرو بیشتر می گردد. در این مطالعه هم محدوده قلمروگرائی در افراد 75 - 50 ساله بیشتر بود. بین محدوده قلمروگرائی بیماران کاندید جراحی وجنس ارتباط آماری معنی دار نبود.اما معماریان می نویسد , خانم ها در مقابل تهاجم به محدوده قلمرو , انعطاف پذیری بیشتری نسبت به آقایان دارند. در این مطالعه اکثر بیماران از اقدامات لازم در بیمارستان و اتاق عمل که منجر به برآوردن نیازهای بیمار در زمینه رعایت محدوده قلمرو گردد, ناراضی بودند.بنابراین بنظر می رسد آموزش به پرسنل ضروری بوده و باید توجه مسئولین و پرسنل را به رعایت محدوده قلمرو بیمار و جلوگیری از تهاجم به قلمرو آنان معطوف داشت تا تمهیدات لازم در خصوص قوانین و مقررات و روتین بیمارستان انجام شود.

Keywords:

محدوده قلمرو گرایی , بیماران جراحی