رابطه جهت گیری مذهبی و مهارت های ارتباطی با خودکنترلی در همراهان بیماران بخش مراقبت های ویژه

پژوهش حاضربا هدف تعیین رابطه جهت گیری مذهبی و مهارت های ارتباطی با خودکنترلی در جامعه آماری همراهان بیماران بخش آی سی یو بیمارستان های منتخب شهر تهران در سال 6 931 و در نمونه ای به حجم 6 51نفر که به روش تصادفی انتخاب شدند، اجرا شد. برای جمع آوری اطلاعات علاوه بر فرم مشخصات فردی از سه پرسشنامه جهت گیری مذهبی) 6 351 (، مهارت های ارتباطی جرابک) 41 1 2 ( و خودکنترلی تانگنی) 41 1 2 (، بااعتبار و روایی مناسب استفاده شده است. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از نرم افزارSPSSدر دو سطح توصیفی و استنباطی انجام شد. در سطح توصیفی از شاخص های گرایش مرکزی، شاخص های پراکندگی و نمودارهای مختلف بهره گرفته شد و در سطح استنباطی از تحلیل رگرسیون چند متغیره گام به گام و ضریب همبستگی استفاده شده است. خلاصه یافته ها حاکی از این است که 6( در تحلیل همزمان دو متغیر پیش بین، رابطه بین جهت گیری مذهبی 3 درصد از متغیر خودکنترلی / و مهارت های ارتباطی با خودکنترلی معنادار بوده به گونه ای که این دو متغیر قادرند 7 را تبیین کنند. 4( جهت گیری مذهبی به تنهایی قادر به پیش بینی خودکنترلی است. 9( مهارت های ارتباطی به تنهایی قادر به پیش بینی خودکنترلی است. 2( جهت گیری مذهبی قادر به پیش بینی مهارت های ارتباطی نیست

Keywords:

جهت گیری مذهبی , مهارت های ارتباطی , خودکنترلی