هدایت و توفیق در دیدگاه تفسیری آیه الله معرفت و علامه طباطبایی

هدایت یکی از سنت های الهی است و آن به حسب مراتب، در تاثیر و نتیجه گوناگون است. انسان، در مسیر هدایت در سیری تکوینی و معین، مراحل و مراتبی را طی می کند و منازل کمال را پشت سر می گذارد تا به والاترین مرحله تکامل خود برسد. این مراتب که در طی حرکت نوع بشر مشهود است، هر یک ملازم مقامی است که مخصوص به خود اوست و از ابتدای حرکت نوع بشر در سیر وجودیش تا آخرین نقطه کمال همراه اوست. توفیق، یکی دیگر از سنن الهی است که ملازم هدایت است و به اسباب و مناسباتی اطلاق می شود که خداوند به سبب آن، بندگانش را در مسیر خشنودی خویش قرار می دهد و از حرکت در جهت معاصی دور می دارد. این مقاله به مقایسه و داوری دیدگاه آیه الله معرفت با علامه طباطبایی در خصوص هدایت و توفیق و رابطه بین این دو سنت الهی پرداخته است.    

Keywords:

هدایت , توفیق , آیه الله معرفت , علامه طباطبایی , التفسیر الاثری الجامع , المیزان فی تفسیر القرآن