سنجش شاخص های رویکرد انسان گرا در برنامه ریزی محلات نوبنیاد تبریز (مطالعه موردی: محله یاغچیان)

واحدهای خردتر شهرها (محله ­ها)، همچون ارگانیسمی زنده و پویا هستند که در بستر تغییر و تحولات بسیاری قرار می­گیرند که این تغییرات باعث ایجاد ناپایداری در سطح محله ­ها می­گردد؛ بدین منظور، شهرسازی نوین (رویکرد انسان گرا)، به عنوان رویکردی جدید در شهرسازی با در نظر گرفتن مسائل مختلف اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و ...، طیفی وسیع از برنامه­ ریزی و طراحی شهری را شامل می­ شود. با توجه به اهمیت رویکرد انسان گرا هدف این تحقیق سنجش شاخص های رویکرد انسان گرا در برنامه ریزی محلات نوبنیاد شهری (محله یاغچیان) جهت اخذ رهنمودهای لازم برای ارتقای کیفی و کالبدی محله در آینده می باشد. روش مطالعه در این تحقیق، توصیفی­ تحلیلی و ماهیت آن نظری­ کاربردی می باشد. جامعه آماری آن، محله یاغچیان می باشد و روش جمع آوری اطلاعات نیز کتابخانه ای و میدانی است. در روش میدانی، اطلاعات مورد نیاز با ابزار پرسشنامه و مشاهده میدانی جمع آوری شده اند و تجزیه و تحلیل داده ها به دو صورت کمی و کیفی و با استفاده از نرم افزارهای GIS ، SPSS صورت گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که از منظر شاخص های اجتماعی (مانند تعلق و حس انسجام اجتماعی) و فضاهای همگانی (احساس امنیت و استفاده از عناصر بیولوژیکی)، با ارزش آزمون تی 14/56 و 12/43 و ارزش رتبه ­ای فریدمن 11/37 و 9/14 مطلوب؛ از نظر شاخص های منظر شهری و دسترسی با ارزش آزمون تی 11/07 و 8/94 و ارزش رتبه ­ای فریدمن 7/78 و 6/82 نسبتا مطلوب؛ و از نظر شاخص های کالبدی و کاربری زمین (مانند اختلاط کاربری در سطح و ارتفاع) با ارزش آزمون تی 6/63 و ارزش رتبه­ای فریدمن 4/73 در وضعیت متوسط بر اساس رویکرد شهرسازی انسان گرا قرار دارد.

Keywords:

برنامه ریزی شهری , محلات نوبنیاد شهری , رویکرد انسان گرا , تبریز , محله یاغچیان