بررسی مبانی مجتمع اقامتی _گردشگری با رویکرد پایداری اجتماعی (مطالعه موردی: شهر محمودآباد)

به دلیل زیرساخت های تکنولوژیکی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ایجاد شده در قرن بیست ویکم، پدیده گردشگری یک واقعیت اجتناب ناپذیر در رفتار و عمل انسان برای ارضا شدن روح کنجکاو او خواهد بود. شهرستان محمودآباد علی رغم پتانسیل قوی در جذب گردشگر، این حوزه به دلیل ضعف های متعدد در زمینه های مختلف تا کنون موفق به بهره برداری بهینه از جمیع ظرفیت های توسعه ای و رفع نیازهای اولیه گردشگران منطقه نشده است نظر به اینکه تسهیلات و خدمات گردشگری بعنوان یکی از بنیادی ترین اشکال عرصه در صنعت فراغت و تفریح بیشترین حجم درآمدزایی برای شهر میزبان خواهد داشت. این تحقیق در راستای دستیابی به توسعه صنعت گردشگری شهرستان محمودآباد، پتانسیل ها و محدودیت های موجود را مورد بررسی قرار داده و استراتژی مورد نظر برای توسعه صنعت توریسم معین شده است. در این پروژه طراحی مجموعه اقامتی-گردشگری بعنوان عاملی مهم و تاثیر گذار در احیاء و تقویت صنعت گردشگری و با بررسی نمونه های داخلی و خارجی با ارائه جداولی مورد مطالعه قرار گرفته است. روش تحقیق در این رساله از نظر هدف از نوع کاربردی است و از نظر روش انجام کار، روش توصیفی، شاخه همبستگی می باشد. نگرش و مبانی نظری در این پروژه بر اساس تحلیل عناصر محیطی و پایداری اجتماعی است، که از مهم ترین اهداف این پژوهش جذب حداکثر گردشگر در منطقه مورد نظر و همچنین افزایش مدت زمان اقامت گردشگران با ارتقا سطح کیفیت خدمات رفاهی در منطقه است. انتخاب این موضوع با رویکرد پایداری اجتماعی، شناخت توان آسایش در مناطق مختلف جغرافیایی می تواند به برنامه ریزی، طراحی مسکن، الگوی معماری، برنامه ریزی اکوتوریسمی جاذبه های طبیعی کمک نماید.

Keywords:

مجموعه اقامتی گردشگری , صنعت گرشگری , پایداری اجتماعی , محمودآباد