پیشبرد و نتایج بکارگیری رویکرد ساماندهی و توانمندسازی در سکونتگاه های غیررسمی

جهان در حالی هزاره سوم میلادی را آغاز نموده است که نرخ شهرنشینی در جهان به بیش از 50 درصد رسیده است. ولی این گسترش شهرن شینی، به موازات خود، افزایش فقرا و کم درآمدان شهری را نیز شاهد بوده است. به گونه ای که گ سترش و تکثیر زیستگاه های غیررسمی، به یکی از نشانه های بارز و شاخصه های اصلی شهرنشینی در این عصر تبدیل می شود. هم اکنون یک ششم از جمعیت جهان در سکونت گاه های غیررسمی زندگی می کنند و بخشی بزرگ تری نیز در نواحی شهری و روستایی، در مسکن نامناسب اقامت دارند. این فقرای شهری برای بهبود شرایط خود، روستاها و شهرهای کوچک را به سمت شهرهای بزرگ و کلان شهرها ترک گفته و اغلب نیز در حاشیه ها و اطراف این شهرها ساکن شدهاند و فقر درآمدی خودر را در چهره کالبدی فقر به نمایش گذاشته اند. شرایط زندگی در این سکونت گاه های نامتعارف شهری از حد متو سط شهر پایین تر است. میزان رفاه و برخورداری در این پهنه ها در سطح پایینی ا ست و ساختارهای کالبدی و م سکن این اجتماعات که اغلب نیز با سازوکارهای غیرقانونی بنا شده اند، چهره شهرها را نازیبا کرده ا ست. اما آنچه که تا کنون تحقق نیافته، برخوردهای موثر و مفید با این پدیده بوده و یا اگر اقداماتی نیز انجام شده، بیشتر کارهایی پراکنده و جزئی و موردی بوده است. واقعیت مهم این است که تغییر نگاه مدیریت شهری می تواند کمک زیادی به حل مساله کند. لازمه این امر آن است که مدیریت موجود به جای برخوردهای قهرآمیز با این افراد و سکونت گاه ها و طرد و عدم پذیرش آنها به عنوان جزئی از اجتماع، اقتصاد و بدنه شهری، در جهت قبول این واقعیت برآید. در صورتی که این امر محقق گردد و حقوق و تکالیف آنها به رو شنییادآور شود؛ آنچه که نتیجه خواهد داد، چیزی جز حرکت داوطلبانه خود این افراد برای ساماندهی محیط های نابسامان و زدودن فقر از چهره شهر نخواهد بود

Keywords:

رویکرد , توانمند سازی , سکونت گاه های غیر رسمی