بررسی رابطه سبک های حل مسئله درماندگی ، مهارگری و خلاقیت با خودکارآمدی دانش آموزان دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهر بروجرد

هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه سبک های حل مسئله درماندگی ، مهارگری و خلاقیت با خودکارآمدی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهر بروجرد بود.پژوهش حاضر از حیث هدف، کاربردی و به لحاظ ماهیت و روش، توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش عبارت بود از کلیه دانش آموزان پسر مقطع دوم متوسط شهر بروجرد در سال تحصیلی 1397-1396 که تعداد آنها برابر با 4622 نفر بود.حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران و در سطح خطای (p<0/05) برابر 355 نفر به روش تصادفی ساده انتخاب شدند.به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های باورهای خودکارآمدی شرر و همکاران (1982)، و سبک های حل مسئله کسیدی و لانگ (1996) به ترتیب با ضرایب آلفای کرونباخ 0/92و 0/73 استفاده شد.همچنین به منظور تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون جهت ارزیابی رابطه بین متغیر/های پیش بین با متغیر ملاک باکمک نرم افزار Spss نسخه 22 استفاده شد.نتایج حاکی از آن بود که بین سبک های حل مسئله ی درماندگی،مهارگری،خلاقیت با باورهای خودکارآمدی به ترتیب رابطه هایی به میزان r= 0/327، r= 0/263 وجود داشت اما میان مهارگری و باورهای کارآمدی رابطه ای بدست نیامد.

بررسی رابطه سبک های حل مسئله درماندگی ، مهارگری و خلاقیت با خودکارآمدی دانش آموزان دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهر بروجرد Keywords:

درماندگی , مهارگری , خلاقیت , خودکارآمدی , دانش آموزان مقطع متوسطه دوم