قصیده جغد جنگ ملک الشعرا بهاردر محک سبک شناسی

برای بررسی سبک شناسانه یک اثر ادبی باید شاخصه ها و برجستگی های فکری، زبانی و ادبی آن اثر را در لایه های آوایی، واژگانی، بلاغی، نحوی، زیبایی شناختی ، روانشناختی ، تاریخی و ... مشخص کرد. این مقاله ویژگی های برجسته سبک شناسی ، به خصوص لایه ساختاری - زیبایی شناختی قصیده جغد جنگ ملک الشعرای بهار را بر اساس کتاب ها و نظریه های سبک شناسی قدیم به ویژه سبک شناسی اثر زنده یاد ملک الشعرای بهار و کتاب ها و نظریه های سبک شناسی جدید مورد بررسی قرار می دهد. هدف از این جستار، بررسی بارزترین ویژگی های سبک خراسانی در واپسین قصیده بلند بهار در مدح صلح به نام جغد جنگ است؛ در کنار بررسی روساختی این قصیده - که نمودار قدرت طبع ملک الشعرا در ادبیات کهن است تبیین زوایای ژرف ساختی آن ، مورد توجه بوده است. مضمون آفرینی، انتخاب وزن و قافیه مناسب ، به کار گیری واژه ها و ترکیب های نو ، موسیقی شعر و صور خیال و بسیار از ویژگی های دیگر که در این وجیزه بررسی می شود ؛ نشان دهنده آن است ، بافت سخن او از سخن(!) بسیاری از شاعران معاصر و به ظاهر نو آوری که پشتوانه های هزار و چند صد ساله خود را ندیده گرفته اند، هنرمندانه تر است و تسلط بهار را بر زیر و بم لفظ و معنا به طور کامل جلوه گر می سازد.

Keywords:

ملک الشعرای بهار , جغد جنگ , سبک شناسی , سبک خراسانی