اثر نوع، صحت و زمان ارائه پیش نشانه بر زمان واکنش انتخابی: مطالعه نظریه بازداری بازگشت

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر نوع، صحت و زمان ارائه پیش نشانه بر زمان واکنش انتخابی کل بدن برمبنای نظریه بازداری بازگشت بود. تعداد 16 نفر از دانشجویان دختر رشته تربیت بدنی به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. در این مطالعه، از دستگاه زمان واکنش هشت جهته با قابلیت ارائه پیش نشانه استفاده شد و از پیش نشانه دیداری و شنیداری معتبر و نامعتبر با پیش دوره های 1000 و 500 ، 100 و 200 میلی ثانیه بین پیش نشانه و محرک با ترتیب تصادفی استفاده شد. تکلیف موردبررسی زمان واکنش انتخابی کل بدن در چهار جهت بود. شرکت کنندگان یک دسته پنج کوششی آشنایی و 18 دسته پنج کوششی آزمون را با ترتیب تصادفی انجام دادند. برای آزمون فرضیه ها از آمار استنباطی تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری استفاده شد (P < 0.05). مطابق نتایج، زمان واکنش در شرایط پیش نشانه معتبر بهتر از شرایط نامعتبر و بدون پیش نشانه بود. زمان واکنش بین ناهم زمانی محرک و پاسخ (SOA) 100 و 200 میلی ثانیه، در شرایط پیش نشانه دیداری معتبر، دیداری نامعتبر، شنیداری معتبر و شنیداری نامعتبر تفاوت معناداری مشاهده نشد؛ اما بین سایر سطوح SOA تفاوت معنادار بود. افزون براین، زمان واکنش در شرایط پیش نشانه دیداری بهتر از شرایط شنیداری بود، زمان واکنش در شرایط دیداری نامعتبر بهتر از شنیداری نامعتبر بود و در شرایط دیداری معتبر بهتر از شرایط شنیداری معتبر بود. مطابق نتایج به­دست آمده در شرایط دیداری و شنیداری معتبر این پژوهش تاییدکننده نظریه بازداری بازگشت است؛ اما در شرایط نامعتبر در SOAهای مختلف هیچ اثر تسهیلی مشاهده نمی شود و فقط اثر بازداری در زمان واکنش مشاهده می شود.

Keywords:

زمان واکنش انتخابی , بازداری بازگشت , پیش نشانه