مدارا در قرآن و سیره معصومان (علیهم السلام)

مدارا یکی از صفات برجسته انسانی است. که خداوند این ویژگی را در قرآن به عنوان نعمت و رحمت الهی قلمداد فرمود. مدارا به عنوان یک فضیلت والای اخلاقی که دارای اثری به سزا در حوزه ی اخلاق فردی و اجتماعی است از اصولى است که در بهبود و رشد روابط انسان با دیگران، تاثیر شگرفى و رعایت آن برای ارامش عمومی جامعه ضروری است. این خصلت بسیاری از فضیلت ها را در درون خود جای داده است از قبیل فروتنی ، انسان دوستی ، بردباری و خویشتن داری ، فرو بردن خشم ، دوری از کینه توزی ، دوری از خشونت و سخت گیری ، ترک ستیزه جویی ، پرهیز از دشنام گویی ، آسان گیری و بالاخره مقابله به نیکی در مقابل بدیها ، مدارا به معنای ملاطفت و نرمی و ملایمت و در لغت به معنی پرهیز از درگیری با کسی به خاطر شر او. این فضیلت اخلاقی از جمله صفاتی است که آدمی را در دنیا و آخرت به مراتب بلند و درجات ارجمند می رساند. مدارا نقش بسیار سازندهای در زندگی خانوادگی و اجتماعی انسان دارد. زندگى پر از ناگواریهایى است که انسان با آن رو برو مى شود. اگر انسان بنا را بر مدارا کردن با مردم نگذارد و در مشکلات و ناهمواری ها، با دیگران به تندى و خشونت رفتار کند، هم به اعتبار اجتماعى و هم به سلامت دینى و اخلاقى خود لطمه خواهد زد. در تبار شناسی به حیطه های مختلف مدارا دست می یابیم . در این مقاله از روش کتابخانه ای بهره برده شده است و در نتیجه به بررسی مدارای اجتماعی در قرآن و سیره معصومین (علیهم السلام) پرداخته شده است.

Keywords:

قرآن , پیامبر (ص) , امام علی (ع) , سیره معصومین (علیهم السلام) , مدارای اجتماعی