طراحی و بکارگیری مجتمع های سلامت در راستای پوشش همگانی سلامت با تمرکز بر حاشیه نشینان شهری در تبریز، ایران

زمینه و هدف: با گسترش شهرنشینی در جهان مشکل حاشیه نشینی و وضعیت سلامت افراد در وضعیت حاشیه نشینی با شدتی متفاوت، از جمله مسائل تمام کشورهای جهان شده است به نحوی که مناطق زاغه نشین در هدف شماره 11.1 اهداف توسعه پایدار مستقیما مورد توجه قرار گرفته است. برنامه اسکان بشر سازمان ملل متحد تخمین زده است 863 میلیون نفر در مناطق زاغه نشین زندگی می نمایند (2014)، در ایران طبق سرشماری سال2015 وزارت بهداشت در سراسر کشور تعداد 10280270 نفر در مناطق حاشیه نشین می زیسته اند، در زیر مجموعه دانشگاه علوم پزشکی تبریز طبق این سرشماری 505356 نفر حاشیه نشین موجود بوده است این مقاله بر آنست تا به عنوان ارزیابی مستقل به معرفی و بحث در مورد تجربه تبریز با هدف پوشش همگانی سلامت برای حاشیه نشینان شهری بپردازد. روش بررسی: این بررسی به صورت کیفی و انجام مصاحبه، مرور اسناد، مقایسه آمارهای قبل و بعد از اجرا شدن طرح تحول در حوزه بهداشت و بازدید های میدانی توسط 2 تیم مجزای کشوری و استانی صورت پذیرفت. یافته ها: با استفاده از استراتژی مجتمع های سلامت تعداد موسسات و نیروهای حوزه سلامت در مناطق حاشیه نشین افزایش قابل توجهی داشته(به ازای هر 4 هزار نفر یک تیم سلامت) و برآیند آن در یک مجتمع دارای62 هزار نفر جمعیت،  موارد دیابتی شناسایی شده از 30 مورد به 621 مورد و موارد بیماری های قلبی شناسایی شده از 5 مورد به 167 مورد افزایش یافت، ضمن اینکه بسته های خدمت ضروری به صورت حمایتی (سرانه پرداختی از سوی دولت) در اختیار افراد قرار گرفت و همچنین شیوه های مدیریتی و پرداختی متفاوتی_کاراتری_ نسبت به گذشته نیز مورد استفاده قرار گرفت. نتیجه گیری: ساختارهای مورد استفاده برای اجرای طرح تحول در حوزه بهداشت در استانهای مختلف متفاوت می باشند. شناسایی نقاط قوت این ساختارهای متفاوت و معرفی آنها ساختاری طراحی شده بر اساس تجربیات استانها و کارا را در برخواهد داشت. واژه کلیدی: پوشش همگانی سلامت، مجتمع سلامت، حاشیه نشینی،

طراحی و بکارگیری مجتمع های سلامت در راستای پوشش همگانی سلامت با تمرکز بر حاشیه نشینان شهری در تبریز، ایران Keywords:

پوشش همگانی سلامت , مجتمع سلامت , حاشیه نشینی