تاثیر آموزش بر خودکارآمدی مادران کودکان دارای جراحی در مرکز آموزشی درمانی کودکان طالقانی گرگان

سابقه وهدف: جراحی کودکان درسراسردنیا و ازجمله کشورما متداول گشته است که یک عملکرد استرس زا برای مادران کودکانبوده و باعث کاهش خودکارآمدی آنها در مراقبت از کودک می گردد. استفاده از رویکردهای آموزشهای روانشناختی،بویژه درمادران،جهت بالا بردن خودکارآمدی آنها امری مهم می باشد. این مطالعه با هدف بررسی اثر آموزشهای راهبردی شناختی برای رفعتنش های استرس زا ناشی از جراحی کودک در مادران و تاثیر آن برخودکارآمدی آنها انجام گرفته است.مواد و روشها: در یک مطالعه تجربی در مرکز آموزشی درمانی کودکان طالقانی گرگان در سال 1396، 60 مادر که جراحی کودک آنها محرز گشته است بطور تصادفی انتخاب و در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. برنامه آموزش های عمومی روانشناختی و مدیریت استرس برای گروه مداخله اجرا گردید. ابزار گرد آوری پرسشنامه خودکارآمدی والدگری دومکای (DEMO PSAM) بود. یافتهها:نرم افزار تجزیه و تحلیل،آزمون t مستقل بین دو گروه قبل از مداخله اختلاف معنی دارآماری نشان نداد (P-value=0/72). ولی بعد ازمداخله میزان خودکارآمدی درگروه مداخله و کنترل اختلاف معنیداری را نشان داد (P<0/01). طوری که میزان خودکارآمدی درگروه کنترل کمتر بود.آنالیز کواریانس اختلاف معنیداری را بین گروه مداخله وکنترل قبل و بعد از مداخله نشان داد (P<0/01) بطوری که با Eta=0/47 تقریبا 50 درصد تغییرات افزایش خودکارآمدی مادران کودکان دارای جراحی قبل از عمل مربوط به مداخله بوده است.لذا مادران گروه مداخله نسبت به گروه کنترل،قبل ازعمل جراحی دارای خودکارآمدی بیشتر بودند.نتیجه گیری:راهبردهای ارائه آموزش مناسب برای مادران دارای کودکان تحت جراحی میتواند بعنوان رویکردی موثر در افزایشخودکارآمدی مادران در تمام بیمارستانهای سراسر کشور پیشنهاد گردد.

Keywords:

آموزش والدین , خودکارآمدی , جراحی کودکان