بررسی ارتباط دینداری(نگرش های مذهبی) و امیدواری در سالمندان با بیماری مزمن

زمینه و هدف: سالمندان با بیماری های مزمن، ممکن است از معنویت و مذهب به عنوان منبع مفیدی برای سازگاری با بیماری استفاده کنند. دور ماندن از باورهای اصیل مذهبی راه را برای ابتلای فرد به کشمکشهای درونی و روانی، احساس پوچی، بی هدفی و یاس و ناامیدی در برابر محرومیتها، ناملایمات و فشارهای روانی هموار می کند. هدف از پژوهش حاضر تعیین ارتباط دینداری(نگرش های مذهبی) و امیدواری در سالمندان با بیماری مزمن بود.مواد و روش ها: دراین مطالعه توصیفی – همبستگی دو متغیره تک گروهه 50سالمند با بیماری مزمن در مراکز سالمندان صفا، پروین و ایران شهر مشهد که واجد شرایط ورود به پژوهش بودند، به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف وارد مطالعه شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه جمعیت شناختی، پرسشنامه دینداری گلاک و استارک و پرسشنامه امیدواری اشنایدر بود. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار آماری 19SPSS و با آزمون های آمار توصیفی و تحلیلی انجام شد.یافته ها: 50 نفر سالمند در محدوده سنی 97- 65 سال (55 /8 ±02/76) که اکثریت آنها مونث(68%) بودند، وارد مطالعه شدند. بر اساس آزمون ضریب همبستگی پیرسون ارتباط مثبت معنی داری بین نمره دینداری(نگرش مذهبی) با امیدواری در سالمندان مشاهده شد (000/0Ρ = 53/0 .( r = بر اساس آزمون آنالیز واریانس یک طرفه اختلاف آماری معنی داری بین میانگین امیدواری با سطوح دینداری(نگرش مذهبی) مشاهده شد. (007/0p= 1df= 98/7 .(F= بر اساس تحلیل رگرسیون مشخص شد متغیر سطح تحصیلات بیشترین تاثیر را بر سطح امیدواری داشته است.نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان گفت نگرش و باورهای مذهبی نقش مهمی در تقویت روحیه سالمندان دارد و منجر به افزایش امیدواری و ارتقای کیفیت زندگی در آنها می گردد.

Keywords:

سالمندی , دینداری(نگرش مذهبی) , امید , بیماری مزمن