مبانی نروفیزیولوژیک موسیقی درمانی در آی سی یو

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 283

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

NCAHMED01_121

تاریخ نمایه سازی: 10 اردیبهشت 1398

Abstract:

مقدمه و هدف : موسیقی درمانی در واقع استفاده از موسیقی توسط افراد حرفه ای برای بهبود یک رفتار غیر وابسته به موسیقی((non music related behavior در یک بیمار یا مشتری میباشد. در مطالعات مختلف موسیقی بعنوان آلترناتیوداروهای سداتیوو مسکن برای کاهش اضطراب مرتبط با تهویه مکانیکی مورد استفاده قرار گرفته است.هدف مطالعه بررسی مبانی نروفیزیولوژیک موسیقی درمانی در آی سی یو بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع مروری است. جستجوی صورت گرفته برای مطالعه حاضر با کلید واژه های نروفیزیولوژیک و موسیقی درمانی در کتب و مقالات علمی منتشر شده در سال های 2010 تا 2017 جستجو شدیافته ها: با بررسی هایی که در کورتیزول بزاق و آلفا آمیلاز صورت گرفته تاثیر موسیقی برپاسخ استرسی و اندو کرین نیز به اثبات رسیده . عملکرد های نرولوژیک ورفتار انسان یک رویه ثابت (status) نداشته و الگوی دینامیک دارد مبنای این الگوی دینامیک پدیده نروپلاستی سیتی (neuroplastisity) میباشد. نروپلاستی سیتی در واقع توانایی نرونهای مغزی برای تغییر در اثر ورودی های حسی و اعمال موتور وپاداش و آگاهی ( reward and awareness ) است..موسیقی لذت بخش مانند غذا و دارو می تواند شبکه پاداش مغزی راتقویت نماید. یکی از مکانیسم های نروپلاستی سیتی افزایش فعالیت در شبکه پاداش دوپامینرژیک مغزی است. نرون های دوپامینرژیک در شبکه پاداش مغز از جمله ventral tegmental area و nucleus accumbens وجود داشته و باعث hypocampal long term potentiationو ریمودلینگ قشر مغزمیشوند.از طرفی بر اساس تئوری هبین((hebbian theory برای اینکه دو نرون یک ارتباط جدید برقرار کنند یا یک ارتباط قبلی را تحکیم و تشدید نمایند بایستی با هم سینکرونیزه باشند. موسیقی می تواند باعث سین کرونیزه شدن پتانسیل عمل در نرون های مسئول در حرکت، صحبت، تنفس، ضربان قلب و... شودنتیجه گیری : موسیقی باتوجه به آثار نرفیزیولوژیک می تواند به عنوان یکی از روش های مکمل درمانی در بخش های ویژه مورد توجه قرار گیرد.

Authors

محمود گنجی فرد

استادیار، گروه بیهوشی، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران

محمدرضا صائبی پور

استادیار،گروه علوم اعصاب،دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران