اثربخشی آموزش شفقت با خود بر افزایش تاب آوری مادران دارای فرزند مبتلا به اتیسم

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش شفقت با خود بر افزایش تاب آوری این مادران انجام گردیده است. طرح این پژوهش از نوع شبه آزمایشی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل مادران دارای فرزند اتیسم مراجعه کننده به مرکز اتیسم یاوران زینب شهر اصفهان می شود. نمونه مورد مطالعه شامل 24 مادر بودند که به طور در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گماشته و از مقیاس های سنجش اتیسم (کارز، 1988) و مقیاس تاب آوری (کانرودیویدسون، 2003) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. گروه آزمایش 7 جلسه دوساعته آموزش شفقت نسبت به خود را به صورت هفتگی دریافت کردند، درحالی که گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در پایان هر دو گروه مجددا ارزیابی و داده ها از طریق تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش شفقت با خود به طور معناداری بر تاب آوری افراد شرکت کننده موثر بوده و مادران در گروه آزمایشی افزایش معناداری (001/0P<) را در مقیاس تاب آوری نشان دادند. با توجه به یافته های این پژوهش می توان آموزش شفقت با خود را به عنوان یک روش موثر بر افزایش تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به اتیسم پیشنهاد داد.

Keywords:

شفقت با خود , تاب آوری مادران , کودکان مبتلا به اتیسم