بررسی سطح سواد سلامت و توان خودمراقبتی در بیماران مبتلابه نارسایی قلبی

زمینه و هدف: خودمراقبتی یکی از مهم ترین ارکان زندگی و موفقیت در درمان بیماران مبتلابه نارسایی قلبی محسوب می گردد، از سوی دیگر، اولین گام و موثرترین عامل بر خودمراقبتی، سواد سلامت می باشد بنابراین هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطه و سطح سواد سلامت با توان خودمراقبتی در بیماران مبتلابه نارسایی قلبی می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی-همبستگی در بین 105 بیمار مبتلابه نارسایی قلبی مراجعه کننده به بیمارستان امام مهاباد در سال 95-1394 که به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند، انجام گردید. داده ها به وسیله دو پرسشنامه استاندارد خودمراقبتی در بیماران نارسایی قلبی (SCHFI V6.2) و سواد سلامت ایرانیان (HELIA) گردآوری شدند. اطلاعات به وسیله نرم افزار SPSS و آزمون های پیرسون، رگرسیون خطی، Chi square تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 12/81±60/74 سال بود. سطوح سواد سلامت با توجه به پرسشنامه HELIA، 61/9درصد در سطح متوسط، 28/6درصد ناکافی و 6/5درصد مطلوب بود. در حیطه خودمراقبتی به ترتیب، زیرمقیاس حفظ خودمراقبتی با میانگین 5/24±21/37، اعتماد به خود در زمینه خودمراقبتی با 3/78±15/39و مدیریت خودمراقبتی 4/18±15/01بود. بین سواد سلامت کلی و سه زیر مقیاس خودمراقبتی با سن، تحصیلات و شغل رابطه معنی داری وجود داشت(0/005> p). آزمون های آماری ارتباط مثبت و معنی داری بین ابعاد سواد سلامت با زیر مقیاس های خودمراقبتی نشان داد (0/001> p). بعد دسترسی و ارزیابی سواد سلامت پیشگویی کننده های بهتری برای حیطه های خودمراقبتی شناخته شدند. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط ابعاد سواد سلامت و حیطه های خودمراقبتی در بیماران نارسایی قلبی، ایجاد واحدهای در مراکز درمانی برای شناسایی فاکتورهای مرتبط با آن ها جهت شناخت نقاط قوت و ضعف در نحوه ی خودمراقبتی بیماران توصیه می شود.

Keywords:

سواد سلامت , خودمراقبتی , نارسایی قلبی