ارزیابی تاثیر حداکثر اندازه سنگدانه بر خواص دوامی بتن های معمول

سنگدانه ها را می توان مهم ترین جزء بتن دانست که حدود 60 تا 80 درصد حجم بتن را به خود اختصاص می دهد. از این رو خصوصیات بتن تازه و سخت شده متاثر از کیفیت سنگدانه ها بوده اما نقش آن تاکنون مورد توجه قرار نگرفته است. بر اساس مطالعات انجام شده توسط محقین مختلف، می توان نفوذپذیری را مهم ترین عامل در پایایی بتن دانست. عوامل متعددی نظیر نسبت آب به سیمان، مقدار، شکل و بافت سطحی مصالح سنگی، نوع و عیار سیمان و . . . بر میزان نفوذپذیری بتن موثر است. مقاله حاضر، اثر تغییرات حداکثر اندازه سنگدانه را بر خواص دوامی بتن های معمول با نسبت آب به سیمان 55/0، مورد مطالعه قرار داده است. به این منظور پس از آماده سازی مصالح سنگی (با حداکثر اندازه دانه های 5/9، 5/12، 19 و 25 میلی-متر و مدول نرمی ثابت) و ساخت بتن، انجام آزمایش هایی چون مقاومت فشاری، جذب آب مویینه، جذب آب حجمی، جذب آب سطحی، نفوذ و انتقال تسریع شده یون کلر در سنین مختلف در دستور کار قرار گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد، به طور کلی با کاهش حداکثر اندازه سنگدانه، مقاومت فشاری بتن های مورد بررسی افزایش و پارامترهای دوامی آن ها بهبود یافته است.

Keywords:

حداکثر اندازه سنگدانه , مدول نرمی , نفوذپذیری , دوام