تاثیرات تکنولوژی بر روند تکثرگرایی در معماری معاصر ایران

معماری ایرانی از اوایل دهه چهل و همچنین پس از پیروزی انقلاب اسلامی با دگرگونی و تحول در مفاهیم و معانی، و به تعبیر دیگر تغییر رویاها و همینطور غلبه کمیت بر کیفیت و نفوذ اندیشه های تکثرگرای پست مدرن غربی و تولید پارادایم هایی متفاوت با فرهنگ سنتی ایران مواجه می شود. معماری ایرانی در این سالها، از طرفی با جهانی سازی، که فرآیندی چند وجهی است و موجب فشردگی فزاینده زمان و مکان و سرعت بخشی تعاملات بین فرهنگی می شود مواجه شده و از طرف دیگر، با رویکرد منطقه گرایی، که بر حفظ ویژگی های مکان و تعامل با بستر فرهنگی بوم تاکید دارد، مواجه است. در نتیجه جریان های مبتنی بر منطقه گرایی و جهانی شدن، تاثیرات قابل توجهی بر تغییر معماری و شهرسازی معاصر داشته است. این مهم در کشورهای در حال توسعه از اهمیت بالاتری برخوردار است؛ زیرا از یک سو در تعامل با کشور های توسعه یافته، ورود تکنولوژی مدرن و به تبع آن هماهنگی معماری با تکنولوژی و فرهنگ حاکم بر غرب، گرایش ویژه ای نسبت به جهانی شدن دارند و از سوی دیگر، پیوندهای هویتی، ایشان را به اعتنا به معماری برگرفته از بوم دعوت می کند. این امر نهایتا موجب گسست از جریان پیوسته معماری سنتی شده است. به عبارتی نوعی گسست و گم گشتگی فرهنگی در معماری رخ داده است. این مقاله با روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی که بر پایه تحلیل محتوا می باشد، به دنبال بررسی تعامل و تقابل رویکرد سنتی منطقه گرایی و رویکرد جهانی شدن بوده و همینطور در جهت پرداختن به اندیشه های گوناگون در حوزه معماری و ریشه یابی گسست بین معماری سنتی ایران و معماری حال حاضر می باشد تا از رهگذر مطالعه و تدقیق این فرآیند نوعی رابطه میان آنها در اثرگذاری بر معماری معاصر را مورد کنکاش قرار دهد.

Keywords:

گسست , معماری معاصر , منطقه گرایی , جهانی شدن