به جرات می توان گفت که شرق اسلامی، در قرن نوزدهم در مواجهه با تمدن و پیشرفت غرب، حیرت زده شد و خود را در مقایسه با پیشرفت اروپا، عقب مانده، توسعه نیافته، آسیب دیده تشخیص داد. از این جهت متفکران و اندیشمندان عالم اسلامی به فکر افتادند که این عقب ماندگی و توسعه نیافتگی را جبران نمایند. راهها و روش های مختلفی پدید آمد. دسته ا ی ، چنان اندیشیدند که باید از فرهنگ و تمدن غربی استقبال کرده و برای جبران عقب ماندگی های شرق، علم و فن و متدولوژی، حتی سبک زندگی اروپایی ها را گرفت و اقتباس کرد. از موی سر تا » طه حسین و تقی زاده و ضیاء کوک آلپ (از عثمانی) در لیست این گروه قرار می گیرند که شعا ر و همه چیز را عوض کرد حتی اسم خیابان ها و کوچه ها و مغازه و همه چیز را ... و چنان نیز « ناخن پا باید غربی شد کردند