عناصر هویت بخش در معماری مسکن بومی (نمونه موردی شهرستان تالش)

معماری بومی نماد ملموس نیازها و ارزش های جامعه و جهان بینی است که در آن تمام بارزه های محیطی، فرهنگی- اجتماعی و معیشتی نمود عینی پیدا میکند و خانه محلی است که انسان هویت فردی خود را در آن میابد وهمچنین ارزشها تصورات،ادراکات، و شیوه های زندگی را به صورت مستقیم منعکس می کند وبه گونه ای منسجم در کالبد معماری نمود عینی میابند. اما ازچند دهه ی اخیر به دلیل اتخاذ رویکرد تبدیل روستاها به شهر و و عدم موجب تغییر معیشت از تولید به خدمات و همچنینسیل مهاجرت از روستاها به شهر و در نهایت تغییر در سبک زندگی روستائیان شده استو از طرفی عدم اجرای قوانین مرتبط باحفظ سیمای فضاهای عمومی باعث شده تا بسیاری از بناهای ساخته شده در چند دهه ی اخیر فاقد هویت متناسب بافرهنگ بومی بوده و این امرموجب ایجاد بحران هویتی در زمینه ی معماری و گسسته شدن فضای شهری و ایجاد شکاف میانانسان و محیط سکونتش گردیده است. لذا شناخت هویت معماری و استفاده از آن درمعماری جدید جهت برآورده نمودنانتظارات و اغنا مخاطب معماری امری لازم و ضروری به نظر میرسد.غرب گیلان دارای تفاوت های زبانی و قومی و هویت معماری با سایر مناظق گیلان است از این امر مثتثنا نبوده استاز این روجهت آشنایی با هویت کالبدی معماری منطقه تالش به مطالعه اماکن روستایی با استفاده از مطالعات میدانی و بررسی. اسنادتاریخی به مطالعه ی مسکن روستایی شهرستان تالش پرداخته می شود و در صدد پاسخ به این است که عوامل و عناصر هویتساز در معماری بومی چیست و این عوامل در معماری بومی شهرستان تالش کدام است نتایج نشان میدهد معماری تالشدارای شاخصه های عملکرد گرا ، برون گرایی فرمی با حفظ درونگرایی فضاها ، سادگی ، سبکی ، تناسبات مدولار ، شفافیت وارتباط با طبیعت می باشد.