تحلیلی بر استماع آیات وحیانی در سوق یافتن وجود آدمی بر حیات طیبه

حیات طیبه، حیات حقیقی انسانی است که حیات دنیوی با همه گسترده گی اش بستر آن، و حیات اخروی با جاودانگی و اهمیتش تبلور این حیات حقیقی است. این حیات اصیل و حقیقی، واقعیتی ورای حیات ظاهری است که در همین دنیا حاصل می شود. حیات طیبه برخاسته از مرتبه بالای روح انسانی است. انسان مومن در سیر متعالی و تعالی معنویخویش که تولدی بعد از تولد می یابد، به افاضه الهی از دل ایمانش موید به روحی می شود که حیات طیبه ثمره آن است. اگر حیات طیبه حیاتی جدید و برتر از حیات معمولی و منشا آثاری بس ارزشمند برای انسان مومن است، در حقیقت مومن حائز مرتبه جدیدی از روح شده که از پرتو آن روح، این حیات و آثارش پدیه دار شده است. البته این مرتبه فائقه روح که استعداد ویژه ای بوده و اکنون فعلیت یافته است، ظهور و شکوفایی اش را از ایمان و عمل صالح می گیرد.در پژوهش حاضر محقق با گریزی در آیات قرآنی و جملات گهر بار نهج البلاغه و سخنان بزرگان علم معرفت و حکمت در مورد استماع و صد البته استماع دقیق آیات وحیانی در پی روشن نمودن زوایای جدیدی از فن گوش دادن و یا به تعبیری استماع صحیح آیات وحیانی برآید تا بتواند نقاط طلاقی این دو موضوع تعالی بخش را بهم گره زده و تحلیلی دقیق از تاثیر استماع آیات وحیانی در سوق یافتن وجود آدمی بر حیات طیبه ایراد کند

Keywords:

استماع در قرآن , آیات وحیانی , حیات طیبه