جایگاه مجتمع های خدماتی و رفاهی بین راهی در توسعه پایدار شهری

مجتمع اقامتگاه بین راهی مکانی است برای ارائه مجموعه خدمات به رانندگان ، مسافرین و وسایل نقلیه . اگر بدانیم حدود 85 درصد ترابری به وسیله حمل ونقل جاده ای انجام می پذیرد، اهمیت ساماندهی راه ها و خدمات آنها بیشتر معلوم میگردد. با توجه به موقعیت محورهای میاندوآب که از مهمترین شریانهای ارتباطی شهرهای ایران هست وازنظراستراتژیکی درموقعیت خوبی قرارگرفته و به انتخاب محدوده پیشنهادی برای طراحی مجتمع خدماتی- رفاهی پرداخته ایم و در ابتدا به انتخاب سایت موردنظر، سپس به جمعآوری و بررسی مطالعات موردنیاز و درنتیجه به طراحی مجتمع خدماتی –رفاهی دست یافته ایم. در این بررسی به مجمع های خدماتی رفاهی بین راهی به عنوان عضوی از یک نظام زیستی که با حوزه تحت استقرار خود دارای ارتباط متقابل ،تاثیر گذاری و تاثیر پذیری اند نگریسته شده است .براین پایه اعتقاد برا آن است که مجتمع های خدماتی رفاهی بین راهی کارکرد منطقه ای و فراتر از تامین خدمات مورد نیاز رهگذران جاده ها را دارند. هدف از این بررسی دست یابی به نتایجی در جهت نیل به اهدافی همچون توسعه پایدار، منطقه ای و رشدو توازن منطقه از طریق ساماندهی خدماتی رفاهی بین رفاهی است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که با طراحی مناسب مجتمع های بین راهی، از وارد شدن مسافران برای استفاده از امکانات داخل شهرها کاسته می شود و نتیجتا بار مشکلات شهری هم مانند ترافیک شهری نیز کاهش مییابد.

Keywords:

مجتمع خدماتی –رفاهی , راه ارتباطی , مکانیابی و بین راهی , میاندواب