اثربخشی درمان تعامل والد-کودک(PCIT) در کاهش علایم کودکان مبتلا به ADHD

هدف: این پژوهش به تعیین اثربخشی برنامه درمان تعامل والد-کودک(PCIT) بر کاهش علایم کودکان مبتلا به ADHD و مسایل رفتاری آنها پرداخته است. روش کار: برای این منظور، طرح تک آزمودنی ساده از نوع ABاستفاده شد. در این طرح سه کودک پسر3 تا 7 سال(با میانگین سنی 5/5 سال) مبتلا به اختلال ADHD از میان کودکان مبتلا به اختلال ADHD که به مرکز درمانی درمانگاه شبانه روزی و خیریه حضرت ابوالفضل (علیه السلام) قم ارجاع داده شده بودند از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. سپس مداخله ی درمانی تعامل والد-کودک در زمینه کاهش علایم بالینی و سایر مسایل رفتاری در مورد آنها اجرا شد. سنجش شرکت کنندگان در این تحقیق دو هفته قبل از درمان، بلافاصله(یک روز قبل از شروع درمان) قبل از درمان، بعد از مرحله ی اول درمان(مرحله ی کودک محور)، پایان مرحله ی دوم درمان(مرحله ی والد محور)، دو هفته بعد از پایان درمان و یک ماه پس از پایان درمان اجرا شدند. بحث: داده ها با استفاده از نمودار و تحلیل دیداری که شامل طراز عملکرد، روند یا خط پیشرفت، تغییرپذیر نقاط داده ها و اندازه اثر با استفاده از روش میانگین کاهش از خط پایه تجزیه و تحلیل شدند. مداخله ی درمانی پس از پایان دوره درمان بر تکانشگری، بیش فعالی و کم توجهی در کودک اول، دوم و سوم با اثربخشی این مداخله همراه شد. نتیجه گیری: بر این اساس به نظر می رسد که برنامه درمان تعامل والد-کودک اثرات چشمگیری بر کاهش علایم و مسایل رفتاری کودکان 3 تا 7 سال مبتلا به ADHD داشته است.

Keywords:

درمان تعامل والد-کودک , علایم ADHD