فرزند آوری و فرزند پروری در خانواده

زادو ولد از ابتدای خلقت انسان و فرستادن او به روی این کره خاکی مورد توجه بوده و خداوند به تمامی امت های قبل از پیامبر اکرم همچون: یهود و مسیح و آیین های دنیا همانند: بودا و هندو، زرتشت، توصیه های در ارتباط با زایش و افزایش نسل دارد. در این میان متفکران و جمعیت شناسان مختلف چهار نظریه، کاهش و افزایش، ثبات نسل، و حد متناسب زاد و ولد را مطرح کرده اند. اما دین اسلام با نگرش ویژه ای به این مسئله توجه نموده که افزایش جمعیت می تواند جوانان را به ازدواج تشویق نماید و فرزند آوری را یک معیار ارزشی جلوه دهد و همچنین بر کیفیت و صالح و با ایمان بودن نسل توجه ویژه ای نموده است. شوکت و عظمت مسلمانان به ازدیاد آنهاست و آیات و روایات نیز تاکید بر ازدیاد نسل دارند. رفتار مسئولانه از شاخصهای انسان سالم است که تقویت و رشد آن جز با شناسایی عوامل موثر بر رفتار مسئولانه امکانپذیر نخواهد بود. فرزندآوری نه تنها برای والدین او مایه خیر و برکت است، بلکه در سطح کلان جامعه بشری نیز بسیار ارزشمند تلقی میشود. یکی از دلایل ضرورت فرزندآوری حفظ نسل و بقای انسان است. تمام موجودات براساس غریزه طبیعی برای حفظ نسل خود به تناسل مشغول هستند. انسان نیز علاوه بر غریزه بر مبنای فطرت و عقل به بقای نوع خود توجه دارد. این ضرورت از طریق ازدواج و فرزندآوری پاسخ داده می شود. بنابراین هر اقدامی که از تناسل جلوگیری کند مخالف فطرت انسان است.