توسعه و بازآفرینی محدوده های ناکارآمد درون شهری تبدیل فضاهای تاریخی به فضاهای عمومی و تاثیر آن بر پایداری اجتماعی (نمونه موردی: خانه هنرمندان تهران، موزه تار و پود شیراز)

با توجه به وجود میراث معماری دارای ارزش در نواحی شهری که کارکرد اصلی شان دیگر مطلوب و متناسب باکاربردهای جدید نمیباشد، به نظر میرسد میتوان این ساختمان های ارزشمند تاریخی و معماری که دارای توان احیاء ونقاط قوت انطباق پذیری با کاربری های جدید هستند را طی بازآفرینی و مداخلات کالبدی، جهت جوابگویی به نیازهایفعلی و حتی پیش بینی برای آینده، بار دیگر به چرخه حیات بازگرداند. چرا که رویکرد معاصرسازی، بافت تاریخی و یافرسوده شهری را به عنوان مشکلات عرصه شهرها، نشناخته و با معکوس کردن چرخه زوال، آنها را به ابزارهایی موثرجهت تحقق پایداری اجتماعی در شهرها بدل میسازد. این پژوهش ماهیتی کیفی دارد و بر آن است تا تاثیر توسعه وبازآفرینی محدوده های ناکارآمد درون شهری بر پایداری اجتماعی را بیان کند و با استفاده از روش پژوهش موردی سیرتکامل معاصرسازی در پروژه ها را مورد بررسی قرار داده و درنهایت با تحلیل استقرایی آنها، نتایج را به صورت تطبیقیارائه دهد. نتایج حاصل از این بررسی نشان میدهد استفاده از میراث معماری بلا استفاده، به عنوان یک دارایی و به روزکردن آن بهواسطه بازآفرینی ساختارهای موجود در یک مکان، اثرات تخریب و نوسازی دوباره یک بنا را کاهش داده وبرنامه ریزی برای استفاده بهینه از ظرفیت های موجود توسعه در درون محدوده ناکارآمد شهری بر اصل فراهم کردنشرایط زندگی سالم، ایمن و استاندارد و توانمندسازی ساکنان و ارتقاء شرایط کیفی زندگی شهروندان استوار است. زیرااستفاده از پتانسیل های این اماکن برای بهبود محیط پیرامونی، گام بسیارارزشمند در جهت جلب توجه مجدد ساکنان وبازدیدکنندگان به منظور تبدیل شدن این فضاها به محیط پویا و سرزنده است.

Keywords:

بازآفرینی , پایداری اجتماعی , محدوده های ناکارآمد درون شهری