برنامه ریزی فضایی کالبدی مراکز شهری بر اساس توسعه حمل و نقل محورو تاثیر آن بر پایداری شهری( نمونه موردی محله امام زاده دو خاتون در شهرکرد)

یکی از چالش های اساسی فراروی برنامه ریزی شهری در اواخر قرن بیستم ، رشد پیوسته میزان ترافیک بوده که دستیابی به توسعه شهری پایدار را تحت تاثیر قرارداده است .در نظام های شهری، شبکه معابر و سیستم های حمل و نقل درون شهری تاثیرات مختلفی برتوسعه شهرها و اراضی می گذارند .در مجموع می توان گفت که شبکه های حمل و نقل نه تنها در جابه جایی کالا و مسافر بلکه بر توسعه نیز تاثیر می گذراند .شبکه معابر درون شهری امکان توسعه اراضی را در طول معابر افزایش داده و تاثیری خطی بر توسعه را به دنبال دارد ، حال آن که شبکه آزاد راه ها به طور عمده در محل تقاطع ها بر توسعه اراضی اثر می گذارند. زیست پایدار مستلزم زندگی و همجواری نزدیک با محیط شهری جذاب و متناسب باخواست و توان ساکنان است . تحقیقات درباره گزینه های موجود در سطح استراتژیک ، ملاحظات و اقدامات لازم را برای دستیابی به حمل و نقل پایدار در افق 2020 نشان می دهد این پژوهش در سدد تلفیق رویکرد توسعه حمل و نقل محور و پایداری شهری است . نوع تحقیق توصیفی-تحلیلی بوده و از روش پیمایشی با ابزار پرسشنامه استفاده شده است و به نتایج و راهبردهای مفیدی رسیده است.

Keywords:

برنامه ریزی فضایی , مرکز شهر , توسعه حمل و نقل محور , پایداری شهری