مقایسه اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم فرا جمجمه ای TDCS و روش درمانی ماتریکس بر بازداری و فعال سازی رفتاری در مصرف کنندگان شیشه در حال ترک

هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم فرا جمجمه ای TDCS و روش درمانی ماتریکس بر بازداری و فعالسازی رفتاری در مصرف کنندگان شیشه در حال ترک بود. پژوهش حاضر از نوع طرح شبه آزمایشی، با پیش آزمون و پس آزمون است. جامعه آماری شامل افراد سوءمصرف شیشه بودند که در مرکز اقامتی میان مدت در منطقه شمیرانات خدمات درمانی دریافت میکردند. روش اجرای تحریک فرا جمجمهای مغز با استفاده از جریان مستقیم الکتریکی (TDCS) و روش درمانی ماتریکس در نظر گرفته شده بود. برای اندازه گیری میزان فعالیت سیستم مغزی /رفتاری از پرسشنامه شخصیت گری – ویلسون استفاده شد. روایی پرسشنامه در تحقیق حاضر نیز برسی و از نظر اساتید مطلوب گزارش شد و همچنین پایایی این پرسشنامه به وسیله آلفای کرونباخ برای مولفه های روی آوری، اجتناب فعال، اجتناب منفعل، خاموشی، جنگ وگریز به ترتیب 0/71، 0/69، 0/65، 0/71، 0/58 و 0/63 مشخص شد. از آزمون تی مستقل برای بررسی ارتباط بین متغیرهای تحقیق استفاده شد. پس از جمع آوری اطلاعات و اعداد به دست آمده همه محاسبات با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه 21 انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد که میانگین بازداری رفتاری و فعال سازی رفتاری در گروه مصرف کننده شیشه تحت درمان TDCS بیشتر از گروه کنترل بود. همچنین میانگین بازداری رفتاری و فعال سازی رفتاری در گروه مصرف کننده شیشه تحت درمان روش ماتریکس بیشتر از گروه کنترل بود. در نتیجه باید در رواندرمانی شناختی _ رفتاری، درمانگران تلاش کنند تا با ایجاد شناخت و خودآگاهی در بیمار، تغییرات رفتاری که همانا حرکت به سوی زندگی بدون مصرف مواد و فاصله گرفتن از عوارض خطرناک آنهاست به وجود آورند و درنهایت با تغییر سبک زندگی فرد او را به یک زندگی سالم رهنمون سازند.

Keywords:

تحریک الکتریکی مستقیم , روش درمانی ماتریکس , بازداری رفتاری , فعالسازی رفتاری.