بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر استرس والدگری مادران کودکان دارای اختلال اتیسم در شهر سنندج

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر استرس والدگری مادران کودکان دارای اختلال اتیسم در شهر سنندج انجام گرفت. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه مادران کودکان دارای اختلال اتیسم در شهر سنندج بودند. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب شدند. به این صورت که از بین مادرانی که دارای کودکان دارای اختلال اتیسم بودند 30 مادر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفر جایگزین شدند. برای جمع آوری اطلاعات از فرم کوتاه پرسشنامه استرس والدینی آبدین 1983 استفاده شد. ابتدا افراد هر دو گروه مورد پیش آزمون قرار گرفتند و سپس آزمودنی های گروه آزمایش 9 جلسه 2 ساعته مثبت اندیشی را دریافت کردند. پس از پایان مداخله بر روی گروه آزمایش، آزمودنی های هر دو گروه به وسیله پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل کوواریانس به کمک نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد بین میانگین های نمرات استرس والدگری گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد P<0/01 بنابراین، آموزش مثبت اندیشی یک روش موثر بر استرس والدگری مادران کودکان دارای اختلال اتیسم است.

Keywords:

مثبت اندیشی , استرس والدگری , اختلال اتیسم