بررسی روش ذخیره باران و آبیاری تکمیلی روی زنده مانی، استقرار و صفات رویشی گونه کهور پاکستانی Prosopis juliflora در جنوب سیستان و بلوچستان

این بررسی در منطقه دشتیاری چابهار در استان سیستان و بلوچستان برای مقایسه دو روش ذخیره باران (تورکینست و بندخاکی) و تعیین مناسب ترین میزان آبیاری تکمیلی جهت استقرار نهال های گونه کهور پاکستانی Prosopis juliflora به مدت پنج سال به اجرا درآمد. این آزمایش بصورت طرح آماری کرت های خرد شده split-plotدر قالب بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. فاکتوراصلی روش ذخیره نزولات در دو سطح (تورکینست و بند خاکی)، و فاکتور فرعی آبیاری تکمیلی در سه سطح 10، 20 و 30 روزه، هر نوبت 20 لیتر در طی شش ماهه اول سال بود. تیمارهای بند خاکی و دورآبیاری 20 روزه با توجه به شرایط رایج در منطقه به عنوان تیمار شاهد انتخاب شدند صفات مورد بررسی درصد زنده مانی، قطر ساقه در ارتفاع 25 سانتی متری، ارتفاع نهال، طول ناج، قطر متوسط تاج پوشش و رشد متوسط جوانه های سالیانه بود. نتایج تجزیه واریانس داده های آزمایش نشان داد که گونه کهور پاکستانی از سازگار ی خوبی در منطقه برخوردار بود، زیرا میزان استقرار و بقا و سایر صفات رویشی مورد بررسی در آزمایش در حد مناسبی بود. تیمار ذخیره نزولات به روش بند خاکی، از نظر تاثیر روی صفات رویشی و استقرار گونه ها موثرتر بود. زیرا حجم بیشتری از آب باران را به مدت طولانی تری ذخیره نمود. تیمار آبیاری تکمیلی 10 روزه مناسب ترین تیمار آبیاری برای استقرار گونه کهور پاکستانی بود زیرا بیشترین مقدار صفات شامل درصد زنده مانی 72/24 درصد ارتفاع نهال 2/59 متر، قطر تاج پوشش 2/12 متر، قطر ساقه 3/01 سانتی متر طول تاج 2/11 متر و رشد جوانه های سالیانه 9/45 سانتی متر در تیمار دور آبیاری 10 روز به دست آمد که با سایر سطوح دور آبیاری اختلاف معنی دار داشت.

Keywords:

آبیاری تکمیلی , بند خاکی , تورکینست , درصد زنده مانی , روش ذخیره باران , کهور پاکستانی