پیش بینی سازگاری اجتماعی دانش آموزان دوره ابتدایی براساس هوش هیجانی مادران آنها

هدف پژوهش حاضر، تعیین توان پیش بینی سازگاری اجتماعی دانش آموزان براساس هوش هیجانی مادران شان میباشد. به همین منظور 252 دانش آموز دختر و پسر پایه چهارم دبستان شهر تهران به وسیله نمونهگیری تصادفی خوشهای انتخاب شدند و با پرسشنامه رفتار کودک راتر مورد بررسی قرار گرفتند. همچنین مادران آنها توسط پرسشنامه هوش هیجانی شرینگ ارزیابی شدند. نتایج همبستگی پیرسون نشان دهنده وجود رابطه مثبت و معنادار بین هوش هیجانی مادران و سازگاری اجتماعی فرزندان است. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد مادران از طریق سه مولفه خودکنترلی، خودانگیزی و هوشیاری اجتماعی توانایی پیش بینی سازگاری اجتماعی فرزندان دختر خود را دارند. در مورد فرزندان پسر، مادران تنها از طریق مولفه هوشیاری اجتماعی، توانایی پیش بینی سازگاری اجتماعی فرزندان پسر را دارا میباشند. نتایج تحلیل رگرسیون سازگاری اجتماعی دختران و پسران برحسب نمره کلی هوش هیجانی مادر، نشان میدهد که نمره کلی هوش هیجانی مادر بطور معناداری (P<0/000) توانایی پیشبینی سازگاری اجتماعی فرزندان دختر و پسر را دارا میباشد.

Keywords:

هوش هیجانی , سازگاری اجتماعی , مادران , دانش آموزان