بررسی اثربخشی معنا درمانی گروهی بر افزایش امید به زندگی، بهزیستی روانی و شادکامی جانبازان شهر اهواز

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش معنا درمانی گروهی بر افزایش امید به زندگی، بهزیستی روانی و شادکامی جانبازان شهر اهواز بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه جانبازان حاضر در آسایشگاه شهر اهواز در سال 1395 می باشد. نمونه آماری شامل 40 نفر از جامعه آماری است که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. 20 نفر در گروه آزمایش و 20 نفر در گروه گواه به صورت تصادفی تقسیم شدند. طرح پژوهش تجربی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون بود. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه امید به زندگی میلر، مقیاس بهزیستی روانی ریف، پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود، برای اجرا، در ابتدا، از هر دو گروه پیش آزمون گرفته شد. سپس گروه آزمایش در طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش معنا درمانی قرار گرفتند و بعد از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. و یک ماه بعد مرحله پیگیری انجام شد. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکوا) و تحلیل کوواریانس یک راهه (آنگوا) صورت گرفت. نتایج نشان داد که آموزش معنا درمانی گروهی بر افزایش امید به زندگی، بهزی ستی روانی و شادکامی جانبازان شهر اهواز تاثیر دارد و این نتیجه در مرحله پیگیری نیز پایدار بود.

Keywords:

معنا درمانی , امید به زندگی , بهزیستی روانی , شادکامی