بررسی تاثیر جنسیت بر کاربرد تشبیه و استعاره در شعر غاده السمان

هرزمان سخن از فمینیسم و ادبیات فمینیستی به میان می آید، برخی تصور می کنند این نوع، گونه ای از ادبیات مدرن جهان است که نویسندگان و شاعران آنها اغلب زنان هستند و برای احقاق حقوق از دست رفته شان دست به قلم می برند. داستان می نویسند و شعر می سرایند و این چنین تلاش می کنند تا از قافله پیشرفت مردان عقب نمانند. پس پرواضح است در این میان وقتی یک رمان با این مضمون نوشته می شود که یک زن برای پیشرفت اقتصادی اش از فکر و برنامه هایش استفاده کرده و پیشرفت می کند، اما در نهایت به خاطر حسادت مردان رقیب شکست خورده و برای این که دوباره روی پا بایستد، خودش را به آب و آتش می زند و... بسیاری این نوع داستان را یک داستان در حیطه ادبیات فمینیستی قلمداد کرده و جالب آن که خلق چنین آثاری را از ضروریات جامعه می دانند. شاید به ظاهر حق با ایشان است؛ زیرا همانطور که میلان کوندرا می گوید: وظیفه ادبیات شکافتن هستی انسان است پس در این نوع آثار ادبی هم ضمن شکافتن شخصیت وجودی انسان، به نوعی قلم نویسنده به بطن جامعه رفته و از زوایای مختلف به طرح یک موضوع و بسط و گسترش آن می پردازد؛ اما به واقع چنین نیست، زیرا ادبیات فمینیستی به این سادگی هم که تصور می شود، نمی باشد . بلکه در دل خود زوایا و پیچیدگی هایی دارد که در نوع خودش تامل برانگیز است