تعیین تناسب بهینه انواع شیوه های حمل ونقل با استفاده از مدل جاپای بوم شناختی در شهر سنندج

یکی از موثرترین مدل­های کمی و کیفی ارزیابی توسعه پایدار، مفهوم جاپای بوم شناختی است. افزایش تعداد وسایل نقلیه موتوری در شهر سنندج، ترافیک را به یکی از اصلی­ترین معضلات این شهر از نظر پایین آمدن کیفیت محیط زیست تبدیل کرده است. در این تحقیق با بهره­گیری از مدل جاپای بوم­شناختی، میزان پایداری هرکدام از سیستم­های حمل و نقل شهر سنندج در سال 1395 مورد سنجش قرار گرفته و سپس مدل بهینه­ شبکه حمل و نقل برای سال 1405 ارائه شده است. مقایسه میزان جاپای سیستم­های حمل و نقل شهر سنندج با مقادیر استاندارد جهانی، حاکی از آن است که به جز اتوبوس، سایر وسایل حمل و نقل شهر از میزان جاپای اکولوژیکی بیشتری نسبت به استاندارد برخوردار هستند. با توجه به تخمین جمعیتی حدود 457.390 نفر در سال 1405 و بر اساس محاسبات صورت گرفته درصد سهم وسایل نقلیه موتوری، شامل مینی­بوس، اتوبوس، تاکسی، خودروهای شخصی و موتورسیکلت از جابه جایی مسافرین در سال 1405 با کمترین میزان جاپای بوم شناختی، به ترتیب برابر با 71/6، 02/57، 31/16، 08/19 و 88/0 درصد است. مزیت طرح پیشنهادی صرفه جویی در مصرف سوختهای فسیلی به میزان 16.132 لیتر و همچنین کاهش میزان تولید دی اکسید کربن به میزان 11 تن در سال است.

Keywords:

توسعه پایدار , جاپای بوم شناختی , حمل و نقل بهینه , شهر سنندج , کاهش دی اکسید کربن