تبیین سیاست گذاری محیط زیست در ایران با استفاده از رویکرد حکمرانی شبکه ای

یکی از چالش های بزرگ قرن بیست و یکم برای سیاست گذاران حتی در سبزترین کشورها شناخت دقیق علل کم اثر بودن یا شکست سیاست های محیط زیستی است.سیاست گذاری محیط زیست در ایران غالبا در چارچوب چرخه سنتی خط مشی گذاری و به صورت بالا به پایین صورت می گیرد. در این راستا هدف از پژوهش حاضر بررسی رویکرد حکمرانی شبکه ای و ارائه پیشنهاداتی جهت استفاده از این رویکرد در سیاست گذاری محیط زیست است. در حکمرانی شبکه ای با وجود فرایندهای متنوع،سیستمی ایجاد شده که به صورت خودکار عمل می کند.نحوه عمل در این سیستم با توجه به نوع ارتباطات میان بازیگران به صورت خودکار خود را تنظیم کرده و مسیر خود را پیدا می کند.این ویژگی خودتنظیم گری برای دستیابی به تعادل مناسب در روندها و فرایندهای حکمرانی بسیار مهم است.شیوه تنظیم تعاملات میان بازیگران و ظرفیتی که در حکمرانی شبکه ای تجمیع شده ، فرصتی فراهم می آورد تا ابعاد مختلف مسائل بررسی گردد. به همین دلیل شبکه ها شکلی از حکمرانی هستند که قادر به برخورد مناسب با مسائل پیچیده جوامع امروزی می باشند، مسائلی که با ساختارهای سلسله مراتبی بوروکراسی های دولتی نمی توان به مواجهه با آن ها پرداخت.

Keywords:

سیاست گذاری محیط زیست , چرخه سنتی خط مشی گذاری , حکمرانی شبکه ای.