اثرات تزریق اکسی توسین به دو روش مقطعی و مداوم روی مدت زمان لیبر و پیامدهای مادری و نوزادی در زایمان طبیعی

مقدمه: در مطالعات متعددی نشان داده شده است که استفاده طولانی مدت از اکسی توسین برای اینداکشن یا تقویت لیبر می تواند باعث کاهش تاثیر اینداکشن و افزایش میزان عوارض شود.در این مطالعه، تاثیر قطع زودرس اکسی توسین در برابر ادامه آن در طی فاز فعال زایمان، بر طول مدت لیبر و ریسک سزارین و پیامدهای مادری و نوزادی بررسی شد.روش تحقیق: در این مطالعه، 140 بیمار با سن حداقل 14 و حداکثر 40 سال (میانگین 94 /26سال) مورد بررسی قرار گرفتند. به بیماران 10 واحد اکسی توسین در 1000 سی سی رینگر انفوزیون شده، با میزان mU/min 2آغاز و mU/min 2هر 15 دقیقه افزایش داده شد تا میزان انقباضات رحمی به 5-3 انقباض در 10دقیقه یا حداکثر دوز به mU/min 32 برسد. در آغاز فاز فعال (دیلاتاسیون 4سانتی متر) بیماران به 2 گروه تقسیم شدند. در یک گروه اکسی توسین تا زمان زایمان ادامه یافته و در گروه دیگر در ابتدای فاز فعال اکسی توسین قطع گردید.یافتهها: تفاوت معنی داری بین طول مدت فاز فعال، نمره اپگار، میزان سزارین، پذیرش در NICU و تب بعد از زایمان بین دو گروه وجود نداشت. همچنین بین بروز ضربان قلب غیر طبیعی جنین و نیز خونریزی پس از زایمان در دو گروه تفاوتی دیده نشد. تنها طول مدت لیبر در گروه انفوزیون مقطعی اکسی توسین نسبت به گروه انفوزیون مداوم بیش تر و از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تداوم دریافت اکسی توسین سبب کوتاه تر کردن طول دوره زایمان و به تبع آن کاهش عوارض احتمالی ناشی از طولانی شدن زمان می شود.

Keywords:

اکسی توسین , لیبر , نوزاد , زایمان طبیعی