تاثیر آرایش کاشت بر خصوصیات کمی و کیفی چغندرقند در مناطق معتدل استان فارس

آرایش کاشت را میتوان با تغییر در فاصله ردیفها و عرض پشتهها، کشت بهصورت یک یا دو ردیفه روی پشته و فاصله بوته بر روی خطوط کاشت تنظیم کرد. برای دستیابی به مناسبترین آرایش کاشت برای رقم منوژرم هیبرید گدوک، آزمایش مزرعهای بهمدت دو سال (1380 و 1381) در زرقان فارس (منطقه معتدل) در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در چهار تکرار و با پنج تیمار انجام شد. تیمارها شامل: کاشت یک‪ردیفه 60 سانتیمتر، کاشت یک‪ردیفه 50 سانتیمتر، کشت دو ردیفه 40 سانتیمتر روی پشته های 60 سانتیمتری، کاشت دو ردیفه 50 سانتی متر و فاصله پشته ها 50 سانتی متر و در نهایت کاشت دو ردیفه؛ فاصله ردیف 40 سانتی‪متر، عرض پشته‪ها 60 سانتی‪متر و کشت به صورت دوردیفه بود. هرکدام از واحدهای آزمایشی در چهار خط به طول 10 متر با بذرپاش دستی کشت شد. طی دوره رویش چغندرقند، شمارش تعداد بوته موجود و گمشده و ارزیابی کمی رشد با مقایسه نمره رشد انجام شد. نتایج دوساله نشان داد اختلاف میانگین عملکرد ریشه در آرایشهای مختلف کاشت در سطح احتمال پنج درصد معنیدار است. بیشترین عملکرد ریشه (93/78 تن در هکتار) به آرایش کاشت با فاصله ردیف 50 سانتیمتر و کشت بهصورت یک‪ردیفه متعلق بود. اختلاف آرایشهای مختلف کاشت از نظر میانگین درصد قند، درصد شکر قابلاستحصال، درصد استحصال شکر، عملکرد شکر سفید معنیدار نبود. ولی از نظر ناخالصیها (پتاسیم و نیتروژن مضره) تفاوت معنیدار آماری داشتند، گرچه در آرایش کاشت با فاصله ردیف 50 سانتیمتر و کشت یک‪ردیفه درصد قند کمتر (09/14 درصد) بود، اما بهدلیل افزایش عملکرد ریشه، میزان عملکرد شکر سفید در واحد سطح بیش‪تر (59/7 تن در هکتار) بود.

Keywords:

چغندرقند , آرایش کاشت , تراکم بوته , صفات کمی و کیفی