بررسی تاثیر بازی درمانی شناختی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری جسمانی، کلامی و رابطه ای دانش آموزان کم توان ذهنی پسر 7 تا 12 سال شهرستان میناب

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر بازی درمانی شناختی- رفتاری بر کاهش پرخاشگری جسمانی، کلامی و رابطه ای در دانش آموزان کمتوان ذهنی پسر 7 تا 12 سال شهرستان میناب بود. پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی می باشد و از طرح های تک موردی یا آزمایش سری های زمانی استفاده شده است. در این پژوهش از طرح ABA که یکی از طرح های تک موردی است، استفاده شده است. جامعه شامل کلیه ی دانش آموزان کم توان ذهنی پسر 7 تا 12 سال که در سال تحصیلی 96-97 در دبستان استثنایی استقلال شهرستان میناب مشغول به تحصیل می باشند و طبق مشاهدات معلمان، مدیر، معاون و مشاور مدرسه دارای رفتارهای پرخاشگرانه هستند، است. گروه نمونه شامل 8 نفر از دانش آموزان که دارای ملاک های پرخاشگری بر اساس معیارهای تعیین شده هستند، می باشد و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات ابتدا از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، جدول، نمودار مربوط به پیش آزمون و پس آزمون) استفاده شد و در بخش آمار استنباطی برای بررسی معناداری مداخله از آزمون t وابسته استفاده شد. یافته ها نشان داد که بازی درمانی شناختی- رفتاری باعث کاهش معناداری در هر سه سطح پرخاشگری جسمانی، کلامی و رابطه ای می شود و بازی درمانی شناختی- رفتاری با بالا بردن خزانه ی رفتارهای مناسب و بهبود مهارت های شناختی و حل مساله در دانش آموزان کمتوان ذهنی پسر باعث کاهش معناداری در رفتارهای پرخاشگرانه می شود.

Keywords:

بازی درمانی شناختی- رفتاری , پرخاشگری , کم توان ذهنی