تعیین حد بهینه فعالیت دامداری در مراتع منطقه الموت با استفاده از مدل برنامه ریزی پویای غیرخطی زیست- اقتصادی

طی سال های اخیر، افزایش تعداد دام و دامدار در سطح مراتع کشور به منظور کسب سود اقتصادی بیشتر تخریب این منابع طبیعی را به همراه داشته است. مراتع منطقه الموت نیز در شمال شرق استان قزوین از این امر مستثنی نبوده و طی سال های اخیر به علت توسعه فعالیت دامداری، تا حد زیادی دچار تخریب شده اند. به همین منظور، هدف اصلی تحقیق حاضر تعیین حد بهینه فعالیت دامداری در مراتع منطقه الموت با استفاده از یک مدل برنامه ریزی پویای غیر خطی زیست- اقتصادی است. داده های سری زمانی مورد استفاده مربوط به سال های 1393- 1385 می باشند که با مراجعه به ادارات ذیربط در استان قزوین (اداره کل منابع طبیعی و سازمان جهاد کشاورزی) جمع آوری شدند. حل مدل برنامه ریزی ارائه شده نیز در محیط نرم افزاری GAMS 24/1 صورت گرفت. نتایج نشان داد که نگه داری و پرورش دام سبک (گوسفند و بز) و سنگین (گاو و گوساله) در مراتع منطقه الموت طی سال های موردنظر به صورت غیربهینه، با روندی صعودی و بدون توجه به تخریب این منابع صورت گرفته است. نتایج مازاد وجود دام سبک (گوسفند و بز) و سنگین (گاو و گوساله) را نسبت به حد بهینه به تعداد متوسط 2067 و 472 راس برای مراتع الموت شرقی و به تعداد متوسط 2268 و 610 راس برای مراتع الموت غربی نشان می دهد.

Keywords:

تخریب مراتع , دامداری , مدل زیست- اقتصادی , مراتع منطقه الموت