رابطه پزشک و بیمار در پزشکی خانواده: یک بررسی مروری

مقدمه: تفکر پزشک خانواده در کشورما ریشه درفرهنگ ایرانی اسلامی دارد. ارتباط، مجموعه ای از توانایی های قبلا آموختن است که به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران یک مهارت بالینی پایه محسوب می شود؛ هر چند مهارتهای ارتباطی پیچیده هستند، قابلیت آموزش و آموختن دارند. در این بررسی به رابطه پزشک و بیمار در سیستم پزشک خانواده پرداخته شده است. روش: مطالعه حاضر از نوع مروری بوده و جهت برنامه پزشک خانواده و ارتباط پزشک و بیمار در سایت هایsid.ir، Science direct و موتور جستجوی google scholar جستجو انجام شد. یافته ها: در برنامه پزشک خانواده تواناییهای ارتباطی نه تنها شامل تعامل با بیماران بلکه تبادل اطلاعات از طریق کلامی و نوشتاری با خانواده های آنان و   دیگر اعضای تیم بهداشتی نیز می شود. The kalamazoo consensuse statement شاید یک مثال خوب از یک مدل همه جانبه ارتباطی پزشک و بیمار برای مراقبتهای سرپایی از قبیل پزشک خانواده باشد. مدلهای دیگر عبارتند از ILS، Framework SEGUE، مدل کالگری کمبریج. نتیجه گیری: برنامه پزشک خانواده منجر به افزایش کارآیی خدمات درمانی و افزایش رضایتمندی بیماران می شود. رابطه پزشک و بیمار نقش کلیدی در برنامه ی پزشک خانواده دارد و باید در سیاست گذا ری ها و برنامه ریزی های آتی به خصوص تدوین برنامه های درسی این امر مدنظر قرار گیرد.

Keywords:

بیمار , پزشک خانواده , ارتباط