نقش فناوری واقعیت مجازی در آموزش خودمراقبتی

مقدمه: تکنولوژی واقعیت مجازی VR)Reality Virtual) محدوده وسیعی از حوزه ها را دربر می گیرد و بیشترین کاربرد آن، در حوزه های بازی، فیلم و شبیه سازی است. واقعیت مجازی یک رابط کاربری ترکیبی (انسان- ماشین) است که از ترکیب تکنولوژی های مختلف از قبیل گرافیک کامپیوتری، پردازش تصویر، تشخیص الگو، هوش مصنوعی، شبکه و سیستم های صوتی به تولید شبیه سازی کامپیوتری و تعامل می پردازد و از طریق بازخوردهای متعدد حسی مانند دیداری، شنیداری، لمسی و غیره احساس حضور در محیط واقعی را به کاربر می دهد. چهارعنصر ضروری در واقعیت مجازی وجود دارد: دنیای مجازی، غوطه وری، بازخورد حسی و تعامل. دنیای مجازی، مجموعه ای از اشیاء در یک فضا و قوانین و روابط حاکم بر این اشیاء را توصیف می کند. در واقعیت مجازی این دنیای مجازی توسط کامپیوتر تولید می شود. روش کار: این مطالعه از نوع مروری به روش کتابخانه ای پیرامون بررسی کاربردهای واقعیت مجازی در حیطه سلامت و خود مراقبتی است. مقالات مورداستفاده در این پژوهش، در پایگاه های PubMed،Google Scholar، Web of knowledge ، Scopus و در بازه زمانی سال های 2010 تا 2018 ،مورد جستجو و بازیابی قرار گرفت. با استفاده از ترکیب کلمات واقعیت مجازی و آموزش، واقعیت مجازی و خودمراقبتی، واقعیت مجازی و مراقبت سلامت ، بازی های ویدیویی و آموزش ، بازی های ویدیویی و خودمراقبتی مقالات موردنظر جستجو و استخراج شدند. معیارهای ورود به مطالعه شامل مقالات انگلیسی (اصیل و مروری) و مقالاتی که در عنوان و چکیده از کلمات کلیدی موردنظر استفاده کرده بودند. یافته ها: استفاده از VR در بهداشت و درمان بر دو جنبه تمرکز دارد: VR به عنوان یک ابزار شبیه سازی و VR به عنوان یک ابزار تعامل. در حیطه خودمراقبتی به طور عمده از VR به عنوان یک ابزار شبیه سازی استفاده می کنند و این در حالی است که در خودمراقبتی تمرکز بر تعامل غالب است و از این حیطه VR بیشتر استفاده می شود. در زمینه بهداشت و درمان، تکنیک های VR دارای کاربردهای گسترده ای اعم از تشخیص، درمان، مشاوره و توان بخشی می باشد. نتیجه گیری: کاربرد واقعیت مجازی در حیطه های مختلف بهداشت و درمان رو به افزایش است. واقعیت مجازی یک محیط فعال، پویا، تعاملی، مبتنی بر وظیفه، آموزش و تکرار را فراهم می کند. پتانسیل های واقعیت مجازی، کاربرد آن را در حیطه های مختلف سلامت و مخصوصا خودمراقبتی آسان کرده است. استفاده از شبیه سازی در سال های اخیر در آموزش خودمراقبتی رواج زیادی پیداکرده است و نتایج تحقیقات مختلف تاثیر مثبت استفاده از شبیه سازی برافزایش دانش، نگرش، مهارت های ارتباطی، توانایی تشخیص مشکلات بیماران، تفکر انتقادی، اعتمادبه نفس، یادگیری تجربی و خودمحور و همچنین کاهش فشار و اضطراب فراگیران در هنگام مواجهه با محیط های بالینی را تایید کرده است.