بررسی استفاده از گونه حنا به منظور مبارزه با بیابان زایی، فرسایش خاک و ریزگردها

امروزه پوشش گیاهی طبیعی در بسیاری از مناطق خشک بنا به علل مختلف، به شدت تخریب شده است؛ پدیدهای که این مناطق را به سوی بیابانیشدن سوق میدهد. یکی از راهکارهای مدیریتی به منظور جلوگیری از پیشروی بیابان، کشت انواع گیاهان سازگار (مانند درختچه حنا) از طریق جنگلکاری است و در این راستا کیفیت نهالهای مورد استفاده، نقش مهمی در رسیدن به این هدف دارند. از عوامل موثر بر کیفیت نهالها، میتوان به خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک بستر اشاره کرد. بنابراین در این مطالعه به بررسی تئوری کاشت درختچه حنا جهت جلوگیری از بیابانزایی پرداخته شد. در سالهای اخیر پدیده گرد و غبار به یکی از رویدادهای رایج مناطق خشک و نیمه خشک کشور تبدیل شده به گونهای که آثار زیانبار گسترده ای را بر جامعه از جمله سلامت مردم به دنبال داشته است. عمدهترین علل پدیده گرد و غبار را میتوان ناپایداری جوی، وقوع خشکسالی متوالی و تخریب پوشش گیاهی دانست. استفاده از درختان مثمر باعث تقویت بافت خاک شده و فرسایش را به حداقل میرساند. همچنین گردهافشانی درختان مثمر سبب تولید باران میشود. بنابراین کاشت درختان مثمر مانند حنا، مورد، سدر و... نه تنها سبب کاهش فرسایش خاک و جلوگیری از ریزگردها میگردد بلکه با تولید باران میتواند مانع از کمبود آب در مناطق شود. بخصوص در این وضعیت بحرانی که نه تنها ایران بلکه دنیا با مشکل کمآبی مواجه میباشد.

Keywords:

بیابان زایی , جنگل کاری , درختچه حنا