پارامترهای اثرگذار بر بهینه سازی تهیه لاتکس آکریلیک-استیرن

لاتکس های آکریلیک-استیرن به دلیل داشتن خواص منحصر به فردی مانند دوام خوب، سازگاری با سایر مواد، چسبندگی و قابلیت تشکیل فیلم پیوسته، مقاومت عالی در برابر نور فرابنفش، اکسیژن، آب و حلال ها عمدتا در صنایع مختلف مانند نساجی، لاستیک، پلاستیک، چسب و پوشش استفاده می شوند. در این مقاله، مهم ترین عوامل موثر بر بهینه سازی تهیه لاتکس آکریلیک-استیرن، شامل نوع و غلظت مونومر، آغازگر و امولسیون کننده و دمای واکنش پلیمرشدن، مطالعه شده است. دست یابی به لاتکس پایدار با کارایی مطلوب در شرایطی امکان پذیر است که عبارت اند از: استفاده از مونومر بوتیل آکریلات به عنوان مونومر بهینه آکریلاتی در نسبت استیرن به بوتیل آکریلات  در حدود 35/1-1، افزودن مونومرهای عامل دار مانند α-متاکریلیک و آکریلیک اسید در حدود wt %2 که با ایجاد پیوندهای عرضی با سایر مونومرها سبب بهبودی تشکیل فیلم می شوند، استفاده از امولسیون کننده آنیونی (مانند DSB و SDS) به تنهایی یا در ترکیب با امولسیون کننده های غیریونی (مانند OP-10 و TX100) در حدود wt %5/0 تا wt %3 بر حسب مونومر و استفاده از آغازگرهای رادیکالی مانند پرسولفات های پتاسیم و آمونیوم در حدود wt %5/0-25/0 نسبت به وزن کل مونومرها. محدوده دمایی بهینه واکنش در حدود C°80-75 تعیین شده است. افزایش پرکننده هایی مانند راتیانه و نانوذرات سیلیکا به سامانه آکریلیک- استیرن به مقدار به ترتیب 4 و %5 وزنی باعث بهبود خاصیت مقاومت در برابر آب فیلم آن ها می شود.

Keywords:

پلیمرشدن امولسیونی , لاتکس , استیرن , آکریلیک , امولسیون کننده