ارتزهای مچ پایی-پایی برای توانبخشی بیماران مولتیپل اسکلروزیس و معرفی یک طرح جدید

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن و پیشرونده سیستم اعصاب مرکزی با علتی نامعلوم است که موجب اختلال درسیستم اعصاب مرکزی می شود. بیماری مولتیپل اسکلروزیس رایج ترین علت ازکارافتادگی اعصاب بدن در افراد جوان است .شیوع این بیماری در زنان دو تا سه برابر مردان است و عمده بیماران بین 20 تا 50 سال سن دارند. اختلالاتی نظیر از دست دادن تعادل، ضعف، خستگی، اختلالات شناختی، ترس از افتادن و اختلالات بینائی باعث تغییرات گسترده ای در پارامترهای سینتیکی و سینماتیکی راه رفتن در افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود . در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، فعالیت اکسنتریک ناکافی عضلات دورسی فلکسور مچ، عملکرد راکر پاشنه را کاهش می دهد و منجر به برخورد سریع و کنترل نشده پا با زمین می گردد، اختلال در عملکرد عضلات پلنتار فلکسور، موجب پیشرفت ناکافی ساق به جلو و اختلال در شروع فاز سوئینگ در اندام درگیر می شود . از آنجا که این افراد در فاز سوئینگ قادر به انجام دورسی فلکشن کافی نیستند، جداکردن پا از زمین با مشکل روبرو شده و انگشتان پا به زمین کشیده می شود. بنابراین بازسازی راکرها در ابتدا و انتهای فاز استانس، برای بهبود راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس اهمیت بالایی دارد. یکی از استانداردهای مطرح در توانبخشی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس تجویز و استفاده از ارتزهای مچ پا-پایی در دو نوع ثابت و مفصل دار (با قابلیت حرکت در صفحه ساژیتال) می باشد. امروزه استفاده از ارتز مچ پا-پایی ثابت برای بیماران مولتیپل اسکلروزیس به دلیل اختلال در تعادل داینامیک و ناکافی بودن قدرت تولید شده در پوش-آف رواج کمتری دارد. ارتزهای مچ پا-پایی با مفصل مکانیکی از اجزایی مانند دمپر یا فنر برای کنترل حرکت مجموعه مچ–پا در طول راه رفتن استفاده می کنند؛ با توجه به دوام و سادگی ساختار این ارتزها رایج ترین وسیله برای استفاده روزمره بیماران دچار افتادگی پا می باشند. مقایسه راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با افراد سالم حاکی از افزایش مدت زمان قدم برداشتن و کاهش ظرفیت این افراد در تطابق با تغییرات محیط است ( 32 , 33 ). بنابراین بدیهی است که مفصل ارتزی مورد استفاده برای این افراد باید قابلیت تنظیم سرعت راه رفتن متناسب با نیاز هر بیمار را فراهم کند. در حالیکه مفصل مچ آناتومیکی سه درجه آزادی حرکتی دارد وساختار سه بعدی آن به نحوی است که حرکات صفحه ساژیتال با درجاتی از اینورژن و ایورژن همراه است ( 34 ). بنابراین لازمست در مفاصل مکانیسمی تعبیه شود تا اختلاف میان حرکات مفصل آناتومیکی و ارتزی را بر طرف سازد. هدف از مطالعه ی حاضر طراحی و ساخت ارتز مچ پا-پایی پسیو مطابق با درجه آزادی حرکت مچ و دارای مکانیسم کنترل کننده ی دورسی فکشن و پلنتار فلکشن و بررسی تاثیر آن بر پارامترهای سینتیکی و سینماتیکی راه رفتن در افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشد.