تأثیر توسعهی حمل و نقل عمومی محور بر کارایی انرژی در سطح واحد همسایگی

رهیافت کارایی انرژی0بهعنوان یکی از اهرمهای تقویت پایداری بومشناختی از جمله ابعاد اصلی پنجگانهی توسعهی پایدار شهری به شمار میآید.منظور از کارایی انرژی مصرف بهینه و کارآمد انرژی بوده که با هدف کاهش رشد تقاضای انرژی، تقلیل قابل توجه مصرف سوخت های فسیلی و افزایش عرضه انرژی سالم همراه است. به تعبیری دیگر کارایی انرژی تأمین سطوح یکسانی از خدمات انرژی با به کارگیری مقادیر کمتر انرژی است. از این رو بازدهی انرژی در شهرسازی به، به حداقل رساندن مصرف انرژی در شهر، به ویژه انرژی مصرف شده توسط بخش حملونقل، میپردازد و برای این مقصود از برنامهریزی سکونتگاهها و کنترل نحوه ساخت و ساز و چیدمان بناها وساختمانها بهره میگیرد. شبکه و سیستم حملونقل یکی از مصرف کنندههای عمده انرژی در شهرها به شمار میآید. شبکه حملونقل عمومی نیز اثر مستقیم و ویژهای بر میزان مصرف انرژی دارد. عموماً با توجه به اثرات شبکه حملونقل عمومی بر کاهش آلودگی هوا و کنترل انبوهی و ازدحام وترافیک، همواره بر استفاده گسترده و انبوه آن تأکید می شود. از سالهای پایانی قرن بیستم و پس از آشکار شدن نقاط مثبت و منفی F توسعه در مجاورت حملونقل عمومی مفهومی نوین تحت عنوان توسعه حملونقل عمومی محور 1 مطرح گردیده و به صورت فزایندهای توجه و تاکید صاحبنظران مسائل شهری را به دنبال داشته است.توسعه حملونقل عمومی محور، یک مدل توسعه فشرده با کاربری مختلط در نزدیکی زیرساختهای حمل و نقل عمومی جدید یا موجود است که به اهداف سکونتی، حملونقلی و محلهای خدمت میکند و میتواند تأثیر بسزایی در کارایی انرژی در سطح شهر دارد. این مقاله به بررسی میزان اثرگذاری بهکار گیری اصول توسعهی حمل و نقل عمومی محور بر میزان مصرف انرژی شهری در مقیاس واحد F همسایگی میپردازد.

Keywords:

توسعهی حمل و نقل عمومی محور , کارایی انرژی , واحد همسایگی