شیوع خشونت خانگی علیه زنان مراجعه کننده به درمانگاه های مرکز بهداشت شهرستان آباده در سال 1397

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 567

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

WHMED08_159

تاریخ نمایه سازی: 4 دی 1398

Abstract:

مقدمه: خشونت خانگی شایعترین شکل خشونت علیه زنان در جهان با بیشترین پیامدهای جسمی، اجتماعی، روانی و اقتصادی است. برآورد میشود که در بیش از نیمی از خانواده ها خشونت خانگی وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع و عوامل موثر بر خشونتهای خانگی علیه زنان مراجعه کننده به درمانگاه های مرکز بهداشت شهرستان آباده در سال 1397 انجام گرفته است.روش کار: مطالعه مقطعی- تحلیلی حاضر بر روی 475 نفر از زنان مراجعه کننده به درمانگاه های مرکز بهداشت شهرستان آباده انجام گردید. نمونه گیری به روش آسان و در دسترس انجام شد و زنانی که به واحدهای تنظیم خانواده و کودکان مراجعه نموده بودند در صورت موافقت و عدم سابقه اختلالات روانی در نمونه گیری وارد شدند. روش جمع آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه ای مشتمل بر مشخصات جمعیت شناختی زن و شوهر، انواع سوء رفتار (جسمی، کلامی، عاطفی، مالی و جنسی) و عوامل موثر در بروز سوء رفتار بود. داده ها با استفاده از نرم افزار Spss و آزمونهای آنالیز واریانس و مجذورکای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: شایع ترین فرم سوء رفتار به ترتیب سوء رفتار عاطفی (%61/6)، کلامی (%49/2)، جسمی (%32/6)، مالی((%28/4 و جنسی( (%18/4 بود. همچنین ارتباط معناداری بین بروز سوء رفتار و میزان تحصیلات، شغل، درآمد، سطح اجتماعی، رابطه فامیلی، اعتیاد همسر و تعداد فرزندان مشاهده شد .(p<0/05)نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در مورد شیوع خشونت خانگی و عوامل مهم مرتبط با آن، پیشنهاد می شود با تقویت مهارت هایی مانند مقابله با استرس، کنترل خشم و تفکر خلاق، روشهای کنار آمدن با چالش ها و مشکلات زندگی مشترک به زوج ها آموزش داده شود تا در نتیجه آن از خشونت کاسته شود و در محیط خانواده آرامش برقرار شود.پیام برای سیاستگذاران: تقویت نهاد خانواده و جایگاه زن در آن و در سایر صحنه های اجتماع و استیفای حقوق شرعی و قانونی زنان در همه عرصه ها، ضمن توجه ویژه به نقش سازنده آنان؛ باید از مهمترین دغدغه های برنامه ریزان عالی در امور اجتماعی باشد.

Authors

منصور سخندانی

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران