اولویت بندی شاخص های گردشگری پایداری: ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی

امروزه بهره برداری بهینه از امکانات و پتانسیل های هر کشوری در چارچوب اهداف توسعه پایدار به یکی از مهمترین دغدغه های جوامعتبدیل شده است. این موضوع بویژه در مناطق آسیب پذیر از نظر منابع زیستی و اکوسیستم های اکولوژیکی، اهمیت بیشتری می یابد. دردهه اخیر صنعت گردشگری از اهمیت زیادی برخوردار شده است و با توجه به ایجاد درآمد و اشتغال زایی آن، مورد توجه اکثر کشورها ازجمله ایران قرار گرفته است اما در کنار توسعه این صنعت، مباحث پایداری و استفاده بهینه از منابع نیز باید مورد توجه قرار گیرد. هدفاین مطالعه بررسی شاخص های پایداری گردشگری در ابعاد مختلف و اولویت بندی این شاخص ها است که برای دستیابی به این هدف، بااستفاده از روش دلفی مهمترین معیارها و شاخص های گردشگری پایدار شناسایی و بومی سازی شدند. سپس با استفاده از روش AHP اینشاخص ها در شهرستان بم در سال 1397 اولویت بندی شدند. نتایج مطالعه نشان میدهد که ابعاد اقتصادی و اجتماعی گردشگری پایدار ازاولویت بالاتری برخوردارند و بعد زیست محیطی گردشگری پائین ترین اولویت را به خود اختصاص داده است. به عبارت دیگر، بعد زیست-محیطی گردشگری نسبت به بعد اجتماعی و اقتصادی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. همچنین شاخص های امنیت، بهداشت، آلودگیهوا، تنوع جاذبه های گردشگری، درآمد، زیرساخت ها، امکانات رفاهی، اقامتگاه و رستوران و سطح آموزش نیز دارای اولویت های بالاترینسبت به سایر شاخص های گردشگری هستند. بنابراین از آنجایی که به طور کلی شاخص های اقتصادی و اجتماعی بیشتر در کانون توجهقرار دارند، برای رسیدن به توسعه ای پایدار در گردشگری، اتخاذ سیاست های مناسب و مدیریت کارای منابع اجتناب ناپذیر می باشد.

Keywords:

گردشگری پایدار , اولویت بندی , برنامهریزی , شهرستان بم